Een hart onder de riem

Over dit Twaalf Stappen forum en De Twaalf Stappen in het algemeen.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

Een hart onder de riem

#1 Bericht door Francine » do jun 05, 2014 10:37 pm

Hoi,

Ik ben Francine en ruim 3 jaar geleden op dit forum beland.
Ik wil degenen onder jullie die misschien twijfelen of de hoop op willen geven mijn verhaal doen.
Zodat jullie weer de kracht zullen vinden door te zetten. Ook al is het maar 1 vrouw die door dit verhaal besluit door te zetten dan ben ik al heel blij.

Nadat ik het boek had gelezen heb ik mij opgegeven bij een zelfhulpgroep waar ik ruim een jaar elke week trouw naar toe ben geweest.
Mijn partner verliet mij na 30 jaar huwelijk. In de jaren daarvoor had hij als hobby met andere vrouwen te chatten, sms'en of via de direct message functie van twitter zijn dagelijkse spanning op te zoeken. Mijn verhaal staat hier op het forum.
Zoveel keren dat ik zo gekwetst was, alle keren dat hij het met een paar zinnen uit mijn hoofd kon praten.
Mijn gevoelens waren waanzin, ik moest er gewoon anders naar kijken!
En ik trapte daar elke keer weer in.
Ik was dood- en doodongelukkig besefte ik me veel later. Tijdens mijn huwelijk wenste ik dat te negeren, 1 aardig woordje en ik was alles weer vergeten.
Dacht ik.
Tijdens de groepsessies kwam alles weer naar boven.
In de tijd dat ik alleen was en naar de groep ging zat ik bijna elke avond mijn gevoelens en alles wat er bij de groep naar boven was gekomen uit te typen. Alles schreef ik op.
Met hem hield ik contact, zakelijk en vanwege de kids.
En langzamerhand, beetje bij beetje, stapje voor stapje, begon ik me te beseffen wat ik allemaal had gedaan, geaccepteerd.
En dat ik eigenlijk de enige was die dat kon veranderen.
Ik ben alle boeken van Melody Beattie gaan lezen. Ik las alles wat te maken had met codependency.

Toen ik net alleen was zei een goede vriend tegen me: "haal de focus van hem af en ga je eigen leven leiden".
Ik wilde dat wel maar ik wist niet hoe. En daarbij, wat hij zei kwam nogal strafbaar over. Hoe kon ik hem nu (zelfs terwijl hij ergens anders woonde) aan zijn lot overlaten? De avonden dat hij binnen kwam vallen om koffie of brood of wat dan ook bij mij te halen. Kwaad aan de telefoon omdat zijn 2e hands wasmachine het niet deed.
En ik voelde me verantwoordelijk, ik wilde zijn goedkeuring goedkeuring goedkeuring.


Toen ik een half jaar op de groep bezig was voelde ik iets opkomen.
Een gevoel van vrijheid, een gevoel van het recht om zelf mijn beslissingen te nemen. Het recht om hem op afstand te houden. Het recht om NEE te zeggen wanneer hij om iets vroeg.
Het recht om mijn eigen leven te leiden! Hoera, ik begreep de goede raad van mijn vriend!
Van toen af aan werd dat gevoel sterker en sterker.
Momenteel herken ik de vrouw die ik 4 jaar geleden was niet meer.
Ik heb zoveel medelijden met haar.
Soms zie ik haar fietsen, die dag naar de Albert Heijn, dat we 3 uur later uit elkaar gingen en ik nog op weg was om zijn lievelingsdrop te kopen.
Momenteel kamp ik met de overgang die eigenlijk naadloos aansluit op het afkicken van deze vreselijke verslaving.

Maar wat kan ik genieten van het feit dat ik voel wat ik voel, dat ik het recht heb op deze gevoelens en dat ik ze op een manier mag en kan uiten zodat ik serieus genomen word.
En van het recht dat ik heb om naar deze gevoelens te handelen.
Ik heb mijn leven in eigen handen, ik heb de regie terug!

Het is een lang pad geweest, vaak wilde ik rennen maar dat bleek niet mogelijk. Het waren steeds kleine stapjes maar ook die brachten me waar ik wezen moest.
Ik ben nu een onderdeel van ik geworden, we zijn samen.
Ik leef zijn leven al heel lang niet meer.
Ik leef het mijne.
En weet je? Het is het mooiste leven dat er is.
Want IK heb de regie in handen.

Ik wil dit verhaal met jullie delen.
Omdat ik nog nooit zoiets moois heb meegemaakt in mijn leven als die zaterdagochtenden dat ik naar de groep mocht.
Ik had in het begin mijn bedenkingen, ik vond sommige dingen storend, ik wilde feedback (goede raad) geven.
Maar na een hele tijd nam ik speciaal gemaakte sandwiches mee, mijn manier om mezelf te koesteren.
Kleine dingetjes.
Maar ze hebben mijn leven veranderd.
Mijn leven aan mij terug gegeven.

Ik hoop dat mijn verhaal steun en hoop geeft.
Omdat je het waard bent.

Liefs,
Francine

Anna
Site Admin
Berichten: 18421
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#2 Bericht door Anna » vr jun 06, 2014 11:51 am

Bedankt voor het delen van je verhaal Francine. Wat een bijzonder verhaal. En wat heb je dat goed en mooi verwoord.
Groeten, Anna

Francine
Berichten: 32
Lid geworden op: do feb 17, 2011 10:10 am
Locatie: West Friesland

#3 Bericht door Francine » vr jun 06, 2014 8:29 pm

Dank je wel Anna!

Ik wil jou ook nog bedanken voor alle moeite die je elke keer weer nam en neemt om zaken uit te leggen en te reageren.
Toen begreep ik het soms (nog) niet en werd ik wel eens boos ;-)

Na de relatieverslaving raakte ik in de overgang welke ook veel emoties naar boven haalt.
Maar dankzij het gehele proces van genezing weet ik hier op de juiste manier mee om te gaan door het eveneens als een kans te zien om te groeien.
En zo wordt mijn leven alsmaar mooier...

EvaLeert
Berichten: 7
Lid geworden op: ma okt 05, 2015 6:09 pm

Re: Een hart onder de riem

#4 Bericht door EvaLeert » vr okt 23, 2015 10:21 pm

Dankjewel Francine, mij moedig je in ieder geval aan. Ik ben nieuw hier en vaak nog in de war en verdrietig. Het voelt stuurloos, alsof ik me net overeind kan houden soms. Jouw ervaring geeft mij als nieuwkomer moed. Dank daarvoor! Fijn dat je zo van je zelf en het leven geniet!

Plaats reactie