Dag Allemaal, ik ben nieuw hier. Heb sinds donderdag een punt achter mijn relatie gezet (voor de derde keer) en voel me nu leeg, verdrietig en heb wel wat behoefte aan steun.
Ik heb het boek van Robin Norwood uit. Zo ook het boek liefdesbang. Die heb ik na de eerste en tweede keer dat ik het uitmaakte gelezen. Die van Robin zojuist uit. Ik zie mijn patronen, maar stap toch telkens weer in de valkuil. Ik vind het dood en dood eng om nu alleen te zijn en ben bang voor alle gevoelens die op me af komen.
Graag deel ik mijn verhaal voor wie het lezen wil. Ik ben de jongste van 4 kinderen uit een gezin waarin mijn vader altijd aan het werk was en mijn moeder overbelast met onze opvoeding. Beiden waren emotioneel niet beschikbaar. Zowel praktisch als dat ze het ook niet kunnen. Mijn twee broers boven mij hebben me jaren lang geterroriseerd en geleer dat ik niets waard was. Lelijk, dik, waardeloos. Mijn oudste zus vluchtte weg en mijn ouders deden niets. Ik moest het alleen oplossen wat betekende: het ondergaan en gaan geloven dat zij gelijk hadden. Als Tiener was ik depressief en werd ik erg zwaar, eten was mijn troost. Ik deed HAvo, maar had makkelijk VWO gekund. Eind tienerjaren ging ik uit huis en viel ik enorm af. Ik richte mij op studeren, HBO/Universiteit en ik ga binnenkort mijn 3e post doctorale studie afronden. Zoals niet zal verassen: allemaal in de psychologie. Ik heb nooit van mijzelf gezien dat ik dit vak koos vanuit mijn eigen onmacht, ontkenning! Ik heb jaren en jaren in ontkenning geleefd. op relatiegebied heb ik het nodige meegemaakt. Als adolescent was ik ze onzeker. Ik voelde me als 18 jarige maagd ook stom en wilde ontmaagd worden en dat heb ik de eerste beste kerel laten doen: ik weet zijn naam niet eens meer. Daarna had ik af en toe wat contacten. Tot mijn eerste vriendje rond mijn 21e. Ontzettende knappe en lieve vent, maar gruwelijk onzeker. We hebben twee jaar wat gehad en vooral ook ruzie gemaakt. Geprobeerd samen te wonen, maar ik vluchte veel weg en liet hem veel alleen. Nadat het uit was kwam ik al erg gauw mijn ex-man tegen. We hebben 11 jaar een relatie gehad en twee kinderen. Hij wa ook een zachte en lieve man, maar van emoties had hij geen kaas gegeten. Er was geen intimiteit op dat gebied. Toen hij mij ter huwelijk vroeg knaagde er ook iets in mij, maar ik dacht dat het zo hoorde te zijn en trouwde met hem. NEt zo’n huwelijk als mijn ouders zie ik nu. WE werden samen gokverslaafd. Hij nam mij mee naar een casino, waar ik nog nooit was geweest en voor ik het wist was het een avondprogramma (casino of online) en waren we 1000-en euro’s lichter. We spraken er niet echt over. Af entoe probeerde ik het bespreekbaar te maken, maar het bleef een probleem. Toen hij na 10 jaar relatie zelfstandige wilde worden ging er bij mij iets mis. Mijn vader was ook zelfstandige geweest en ik heb het hieraan geweten dat hij er nooit was. Mijn man destijds, zou dan net als mijn vader compleet opgaan in het werk en ik wilde niet net zo’n relatie. In plaats van het te beëindigen ging ik me nog meer terugtrekken en was er nog nauwelijks contact, laat staan liefde tussen ons. Ik begrijp nu dat mijn vader vroeger een uitvlucht zocht omdat hij niet kon geven wat zijn gezin van hem vroeg en in het bijzonder ik. Ik was ene kind dat snakte naar liefde en gezien worden. Ik trok aan mijn ouders, ik maakte het ze moeilijk. Mijn vader werd vaak zo boos dat hij een periode van twee jaar niet tegen mij heeft gesproken. Zoveel onmacht ten aanzien van het beroep dat ik op hem deed. Gek genoeg heb ik altijd op mijn jeugd terug gekeken als wel ok, iedereen heeft wel wat toch? Nu zie ik pas beter wat mij is overkomen en wat ik heb gemist. Helaas mag dit er binnen ons gezin nog niet echt zijn. Als ik daarover wil praten dan wordt het genegeerd. Alleen met mijn zus kunnen we soms hierover praten, hoe pijnlijk ook voor ons allebei. Hoe ironisch dat mijn vader na zijn pensioen ziek werd (Parkinson) en toen werd dat de reden voor zijn emotionele onbereikbaarheid.
Maar goed, terug naar mijn liefdesrelaties. Ik voelde me in mijn relatie bijna vlak en depressief dat ik ook echt niet verder kon. Na mijn scheiding voelde ik veel opluchting over niet meer vast zitten in deze relatie (naast schuld tegenover de kinderen, en schaamte to mijn omgeving). Ik nam me voor om nooit meer met een man als mijn ex wat te krijgen. Geen man meer waar je niet mee kunt praten. Ik stopte met gokken, ging lekker sporten en viel bijna 10 kg af. Ik ben na een half jaar rust (waarin ik totaal mijn eigen stuk nog niet zag), flink gaan daten. Ik zie er niet slecht uit, dus aan aandacht geen gebrek. Volop aandacht in de stad, vrije mannen, getrouwde mannen, tinder. Een en al ego streling en vermijding van gevoelens van leegte en eenzaamheid. Ik ben met behoorlijk wat mannen het bed in gedoken en ook als zij niet wilden, zorgde ik er wel voor dat het toch gebeurde. Toen kwam A. We waren een match op tinder. Ik weet nog dat ik twijfelde of ik hem moest lijken want hij had wat melancholisch in zijn ogen. We belden eerst en we spraken uren. Hij vertelde over zijn problematische jeugd en ik voelde intens medelijden. Wat een onrecht was hem aangedaan, vergeleken bij hem had ik toch geboft. Ik wilde hem helpen, beter maken, mijn bak met liefde over hem heen storten en hem helen. Onze eerste date vond ik hem eigenlijk wat onrustig en tegenvallen rit de telefoongesprekken. Maar ik wilde het een kans geven. De tweede date kwam hij bij mij thuis en na het eten (ik had super uitgebreid voor hem gekookt) belanden we in bed. Dat was magisch. Daarna wist hij mij te geven wat ik al zo lang had gemist: goede gesprekken, interesse, meenemen naar plekken en dingen die ik wilde. Ik was betoverd. Ik ging weer voelen, wat ik zolang niet had gedaan. Maar er was ook een andere kant, scherpe opmerkingen, buiten de dates om nauwelijks contact. ik ging harder werken en meer mijn best doen. Maar het klopte niet. Ik was niet mijzelf. Na drie maanden twijfelde hij en maakte ik het uit. Ik kon niet met die twijfel overweg. Ik ging door een hel, was compleet de weg kwijt. Hij had er minder moeite mee. Ik had wel door dat dit meer was dan het verlies van iemand met wie je 3 maanden hebt gedated. Ik ging op zelf onderzoek uit en las ‘ liefdesbang’. Ik probeerde mij op mijzelf te richten maar het was te moeilijk. ik ging weer daten, maar niemand kon tippen aan hem. In mijn vakantie sprak ik toch met hem af. Ik wilde mijzelf bewijzen dat ik het kon. Hij bleef daarna contact zoeken en ik ging hem verleiden met sex. Kort daarna waren we weer bij elkaar. Ik was weer dolgelukkig en mijn pijn was weer weg. DAt duurde een maand of 8, waarin de laatste maanden het aantrekken en afstoten weer terugkwam. Ik werd gek van rusteloosheid, was zo verdrietig en op. Alles draaide om hem. Ik ging weer boeken lezen en wende mij tot spiritualiteit. DAt hielp, maar de relatie werd beëindigd. Hij wilde bedenktijd en dat trok ik niet. Te onzeker voor mij. We hebben de kinderen afscheid laten nemen en zelf flink heen en weer gemaild en alles lopen analyseren (wat ik ontzettend vele doe). Ik wilde afscheid van hem nemen en hem heb een lange brief met mijn levensverhaal erin geschreven en die aan hem voorgelezen. Wat een opluchting om eindelijk mijn geheimen te kunnen delen over wat ik gemist had en mijn gokverslaving en angsten. Ik heb altijd alles alleen gedragen. Hoe ironisch dat het meteen een afscheid was (ook veilig?). Hij was zo lief en warm en is blijven slapen. VAnaf toen zagen we elkaar were wekelijks en vorige week zijn we samen naar Rome geweest. Alleen belde hij mij daarvoor op dat ik er niets bij voor moest stellen. Dat deed zovele pijn, maar dat drukte ik weg. Als we eenmaal in Rome waren zou hij wel zien hoe geweldig ik ben....en ik maar pleassen. Het was fijn maar er knaagde ook iets in mij. Samen, romantisch, zeggen hoeveel we van elkaar houden, vrijen, maar geen stel zijn, niet echt dichtbij mogen komen. Toen een man in een winkel over ‘ mijn man’ begon en ik daarover grapte en hij niet reageerde werd het mij steeds duidelijker. Ik zat met valse hoop dat het goed zou komen. Terug van de reis hoorde ik 2 dagen niets en ik werd er verdrietig van. Mijn omgeving vroeg of dit nou echt was wat ik wilde. Werd ‘IK’ hier gelukkig van? hij die alles bepaald en ik die mij grenzeloos aanpas om zijn ‘liefde’ te ontvangen (om maar niet met mijzelf bezig te hoeven zijn). Mijn antwoord was duidelijk te merken aan de tranen die stroomden. NEE, natuurlijk wilde ik dit niet. Maar het opgeven en de weg met mijzelf aangaan is een berg. Een hoge, moeilijke, zware berg. Ik ben hem aangegaan die berg en ben ermee gekapt. Gezegd dat ik niet bij hem kan zijn zonder verwachtingen. HIj reageerde zo lief en vond het ook zo jammer dat het niet gelukt is tussen ons en gunt mij het beste. AUW!! Ik heb gevraagd om geen contact meer te hebben, nooit meer. hoe moeilijk en pijnlijk ook. Ik verlies ook een maatje, iemand die ik zoveel heb toevertrouwd. Dat is zo pijnlijk. Ik moet bezig gaan met mij. Want wie ben ik eigenlijk, wat maakt mij gelukkig, kan ik wel gelukkig zijn, komt het allemaal wel goed? Ik mag mijzelf gaan ontdekken en mijzelf het belangrijkste vinden, voor heet eerst in 38 jaar. Dat is een geschenk, een avontuur en het kan zoveel brengen, ik weet het. MAar het is ook zo eng, onzeker, pijnlijk, moeilijk en leeg. Straks blijf ik altijd alleen, straks word ik doodongelukkig, straks vind ik nooit meer iemand zoals hij. Ik probeer in het hier en nu te blijven en lief te zijn voor mijzelf. Maar het is wel een kwelling.
Zo dit verhaal moest eruit. Ik heb mij voorgenomen om het ook met enkele vertrouwelingen om mij heen te gaan delen. ik wil niet meer alleen mijn geheimen dragen. De last is te groot. Vooral ook de schaamte rondom het gokken, het toegeven dat ik emotionele verwaarloost ben, dat ik emotioneel nog zoveel te leren heb en misschien wel in enige mate depressief ben, dat ik dus verre van perfect ben. Daar heb ik altijd zo hard voor gewerkt. Het gaat opluchting geven, dat weet ik. Maar het is ook zo eng.
Ik ga ook verhalen van anderen lezen, dat zal hopelijk wat verlichting geven.
Mijn verhaal
Re: Mijn verhaal
Heel herkenbaar dit verhaal! Heel veel sterkte. Ben je in de gelegenheid om een groep te bezoeken? Dat heeft mij heel goed geholpen. Verder heb ik heel veel gehad aan het boek ‘Verbonden’ door Levine en Heller (in het Engels ‘Attached’).
Liefs
Liefs
Re: Mijn verhaal
Helaas is er geen groep wat ik zo zag bij mij in de buurt. Misschien de online groep? Iemand daar ervaring mee?
Dank voor de boekentip, ga ik bekijken!
Re: Mijn verhaal
heel veel sterkte met je herstel. Ik herken bepaalde facetten in je verhaal. Het aantrekken en afstoten. Het lijden tengevolge van afwezigheid emotionele connectie in de relatie. Mijn motivatie om steeds maar harder te werken aan de relaties door middel van studies, scholingen in het therapeutisch veld om maar te kunnen bewerkstelligen dat de relatie zou stromen. Je hebt al een punt gezet achter de relatie, ik heb dit steeds uitgesteld vanwege ontkenning van de realiteit van het relatiegebeuren, vergoeilijken van het gedrag van de ander. Ik ben dankbaar dat ik nu al paar maanden bij een groep ben aangesloten waar er in alle openheid ervaringen worden uitgewisseld. De afgelopen jaren ben ik al meerderen keren voor paar weken gaan inwonen bij mijn moeder.................op zoek naar rust en afstand van thuissituatie. Ik heb de realiteit onder ogen te zien, ik heb keuzes te maken die mijn welzijn bevorderen. tja, ik merk dat ik steeds dichter bij mijn eigen behoeften kan blijven, echter kan ik nog enorm veel verdriet ervaren dat mijn toekomstbeeld met de vader van mijn kinderen, de opa van mijn kleinkinderen geen toekomst mogelijk is. hartegroet,