Stap 4

Wij hebben door middel van diepgaand zelfonderzoek een eerlijke inventaris van morele waarden opgemaakt van onszelf.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18685
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Stap 4

#1 Bericht door Anna » vr nov 16, 2007 1:55 pm

Ik heb in de loop van de tijd vele keren mijn verhaal opgeschreven vanuit allerlei verschillende invalshoeken, al mijn persoonlijke ervaringen op het gebied van werk, mijn sexuele geschiedenis, mijn geschiedenis op het gebied van vriendinnen-vriendschappen, mijn relaties, mijn persoonlijke emotionele geschiedenis met mijn verschillende therapie-ervaringen enz. Ik dacht: ik heb die stap 4 al lang gedaan. Maar pas toen ik het boek 'In duizend stukjes' van James Frey las begreep ik de bedoeling van deze stap 4. Voordat hij de afkickkliniek verlaat moet hij zijn levensgeschiedenis opschrijven met daarbij ook alles wat hij met zijn verslavingsgedrag anderen heeft aangedaan, en dit wordt besproken in een bijeenkomst samen met zijn ouders. Ik begreep toen ook voor het eerst het verband met die volgende stappen 5 t/m 10. Ik herinner me nog dat toen we met de Norwoodgroep begonnen (in 1991), mijn vriendin die toen ook nog in die groep zat zei: 'deze stappen zijn bedoeld voor alcoholisten, die slaan niet op ons, want wij hebben niemand iets aangedaan'. Nu zoveel jaar later weet ik dat dit een kenmerk is van ons Norwood-vrouwen, dat we in het begin niet kunnen zien wat ons verslavingsgedrag betekent voor de mensen om ons heen en degenen met wie wij relaties aangaan. En ik weet ook dat het heel bedreigend is om dat soort gedachten toe te laten dat wij anderen iets zouden 'aandoen' of hebben aangedaan. We hebben de neiging te denken dat anderen ONS alleen maar heel veel aandoen, en dat wij daar alleen maar op reageren om ons te verdedigen. Door onze gevoelens van minderwaardigheid die we (onbewust) van binnen met ons meedragen en onze angst om die pijnlijke gevoelens te voelen, weren we deze gedachten en gevoelens af met onze aangeleerde afweermechanismen en gedragspatronen. Het is een proces van jaren om zover te komen dat we hier eerlijk naar kunnen kijken en deze destructieve patronen kunnen gaan loslaten.

Het idee dat we niet perfect zijn en fouten maken is voor ons zo beangstigend omdat we van binnen al diepgaande gevoelens van 'niet goed genoeg zijn' en 'ik deug niet' met ons meedragen. Deze gevoelens zijn ontstaan doordat we als kind niet die emotionele aandacht kregen die we nodig hadden op belangrijke momenten, en we niet gevoed en begeleid werden in het opbouwen van gezonde eigenwaarde. Op momenten dat we ons zo verschrikkelijk afgewezen voelde, was het voor ons als kind 'veiliger' om te denken 'er mankeert iets aan MIJ' dan te denken 'er mankeert iets aan mijn moeder/vader', omdat we zo volledig van onze ouders afhankelijk waren. Op dat moment is het een beschermingsmechanisme om te denken dat er iets aan ons mankeert, maar als we volwassen zijn moeten we dit mechanisme loslaten omdat het dan alleen maar bokkerend en beschadigend is in ons leven. Het idee 'ik deug niet' of 'ik ben niet goed genoeg' is verbonden met de verschrikkelijke pijn van de afwijzing en het gevoel in de steek gelaten te worden van destijds. Daarom is het zo beangstigend om zulke gedachten toe te laten. Daarom zijn mensen die deze gevoelens bij ons (kunnen) triggeren zo bedreigend en onveilig voor ons (en hebben tegelijk zo'n enorme aantrekkingskracht op ons). Het is belangrijk die link te zien en die gevoelens toe te laten zodat we de herkomst van deze minderwaardigheidsgevoelens kunnen zien en begrijpen, en ze met behulp van dit inzicht los kunnen laten.

Anna

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

Re: Stap 4

#2 Bericht door Daantje » wo nov 21, 2007 2:27 pm

Lieve Anna,

Ik ben het helemaal met je eens.
Om het aan te kunnen bekijk ik die eigenschappen waar ik mezelf (in het bijzonder) en anderen leed aan deed, als goede eigenschappen maar verkeerd gebruikt. Op deze manier heb ik er al ettelijke kunnen aanvaarden (in de eerste plaats) en veranderen.
Misschien een mooi voorbeeld?
Communicatie. Ik communiceerde precies als de alcoholist in mijn jeugd, en de manisch depressieve moeder (ook in mijn jeugd). In mijn communicatie was manipulatie ontzettend verweven. Dit omdat ik nooit anders geleerd had. Maar ook vanwege wat jij schrijft want na een cursus communicatieve vaardigheden bakte ik er nog niet veel van. (En ik oefende wat af in gedachten en in het echt). Ik zie nu manipulatief communiceren niet meer als slecht. Alleen gebruikte ik het echt op de verkeerde manier. (Neem nu Phil McGraw. Hij manipuleert ook, maar om mensen te helpen).
Door naar de zelfhulpgroep te gaan (waar we elkaar niet mogen onderbreken, geen advies mogen geven en ook vragen niet beantwoorden, behalve door met ons eigen verhaal er op in te gaan) en te horen dat ik niet de enige was, kon ik het langzaam aanvaarden.
En NOG doe ik het zo nu en dan 's, bemerk ik.
Maar het gaat beter en beter. En dat heeft mij (en anderen ook) heel wat opgeleverd. Veel goeds in elk geval.

Goeds,

Daantje

Irene
Berichten: 2001
Lid geworden op: vr feb 22, 2008 12:03 am

stap 4

#3 Bericht door Irene » wo feb 27, 2008 12:21 pm

Lieve mensen,

Nieuwkomer en dankbaar voor al het moois wat iedereen op deze site zet.

Ook ik dacht lang dat ik vooral reageerde op wat mijn vriend deed. Goed.... wat overtrokken zo af en toe, maar toch echt gerechtvaardigd. Ging ik tever, dan onderzocht ik mezelf.
Niet lang geleden viel het me opeens op dat ik zo onvriendelijk tegen mijn vriend deed. Ik voelde me ook niet meer vriendelijk naar hem, maar begreep dat er iets in mij aan het broeden was.
En daar kwam het, een soort bominslag: ik dwing en manupuleer net zoveel als dat hij dat doet.
Het was alsof ik alle jaren van ons samenzijn aan mij voorbij zag gaan. Eerst de laatste jaren en toen steeds verder terug.
Ik zag hoe ik dwong doormiddel van "wijze" kritieken geven, aanvoelen hoe hij zich voelde en wilde dat hij dat ook voelde. Ik zag hoe ik op zijn huid heb gezeten, onder zijn huid ben gekropen. Ik hoorde opeens zijn eerdere woorden van pijn: "ik voel me onder druk gezet om te veranderen en het op jouw manier te doen". Iets wat ik tot voorkort ontkende en als ik het wel herkende ..... anders probeerde te doen.
Dit laatste zinnetje bedoel ik letterlijk: ik probeerde op een andere manier hem te dwingen te veranderen!
Dit alles maakt me erg verdrietig nu.

Mezelf even gigantisch op mijn kop gegeven; een oude aangenomen gewoonte van mijn vader die mij konstant op mijn kop gaf over vanalles (lees: mishandelde).
Nu zie ik de pijn erachter en tracht mezelf de ruimte te geven om naar vergeving toe te groeien.

Als zeer gevoelig kind was ik in een gezin "terrecht gekomen" waar trouma's (van mijn ouders), afstand en geweld een grote rol speelde. Ik verlangde zo naar kontakt met mijn -ook zeer gevoelige- vader en kon het niet verwerken dat hij er dan wel was en dan niet. Ik snapte zijn afwijzing van mijn affectie niet, was er erg ondaan onder dat ik mij later er totaal voor afsloot en voor móest afsluiten.
Dit, en later de mishandelingen, zorgde ervoor dat ik besloot (onbewust) om alle mannen af te maken die op mijn vader leken, alswel om waanzinnig afhankelijk van hen te worden. En zo maakte ik een voorwaardelijstje waar mannen aan moesten voldoen: emotioneel onbereikbaar, "zwak", gevoelig, emotioneel uit balans, beschadigt, zachtaardig, creatief en beInvloedbaar, arrogant en suprieur doende, etc.
Mijn huidige vriend (al jaren) voldoet volledig aan dit plaatje.
En naast mijn reddersrol, liefdoen, zorg hebben, enz. ben ik mijn oude woede flink gaan uitacten. En......ik had het echt niet in de gaten.
Triest hè, zoveel afweermechanisme wat ik (en misschien ook anderen op deze site) doe om maar niet die oude pijn te voelen. Het kleine meisje in mij steeds weer een opdoffer daarmee gevend ipv dat ik haar in mijn armen nam en zelf troostte.

Ik heb al veel patronen in mezelf kunnen veranderen en oude pijn helen in de afgelopen jaren en ook dit mag heling vinden weet ik.
Maar ik vind het een moeilijke stap om zo sterk te voelen dat wat ik hem verwijt, ikzelf ook doe, alleen dan nét iets anders, verborgener voor mezelf.
Hoe milder ik naar mezelf ben hierin, des te milder ben ik naar hem. Zie nu ook dat hij het vanuit hetzelfde doet, voel dat nu ook (is niet alleen theorie meer).
Vreemd genoeg voel ik me ook zo woedend, zo ontzettend razend op hem, dat ik hem op dit moment niet zien kan. Ook omdat ik niet weer al die spelletjes wil spelen en er nog niet iets anders voor in de plaats heb.
Ik laat die woede er maar gewoon zijn en ben lief voor mezelf daarin. Hij is niet de oorzaak van mijn woede en elke dag zak ik daar een heeeeeel klein stukje doorheen en kan mijn liefde (gezonde) weer wat voelen. Best lastig om afwisseld woedend te zijn en daarna weer lief te zijn voor mezelf. Regelmatig komen dan de tranen, oud verdriet, oude herinneringen en .... steeds weer die zalf van liefde die er voor mij (ons allemaal) is. Ik voel me ontroerd door zoveel wijsheid van het Leven en.....ik kan daarna altijd lachen door mijn tranen heen (herkennen jullie dat????).

Een vriend zei laatst, toen ik hem vroeg hoe hij het gedaan had om het afreageren van zijn vriendin niet meer persoonlijk aan te trekken: "ik ben mijn pijn gaan voelen. Ik heb ervoor gekozen om die op te gaan zoeken in alles waarin zij mij triggerde. Nu heb ik mijn wond geheeld en heb er geen last meer van als iemand zich op mij afreageerd".
Dit was alles. En precies waar ik naar verlangde.

Ik ben nog niet zover dat ik al vol kan erkennen aan anderen wat ik hen voor pijn heb gedaan. Het is nog te vers, te fraciel en te onuitgewerkt omdat te doen. Ik zit er nog middenin. En dit is vast niet het laatste wat ik erover schrijven ga, want heftig en eng is het wel......doodeng zelfs.

Dank jullie dat ik het mag delen. Net alsof het daardoor nog wat meer bestaansrecht krijgt........bijzonder hoor!
Ik ben erg benieuwt of jullie deze stap herkennen en hoe jullie ermee omgaan en of er iemand is die hierin zich al heeft (laten) genezen.

veel liefs en moed gewenst voor iedere zoekster,
Irene

riekje
Berichten: 363
Lid geworden op: zo jun 11, 2006 2:55 pm
Locatie: overijssel

#4 Bericht door riekje » wo mar 05, 2008 8:36 am

ik herken het wel

ik heb mijn ex ook gemanipuleerd, gecontroleerd en gekleineerd.
ik was verbaal sterker dan hij. hij was zwak, gevoelig, heel intelligent. ook onbetrouwbaar dat gaf mij het gevoel dat ik in mijn recht stond.

ik zat in een slachtoffer-rol, door zijn seksuele escapades. deed ik zelf. toen hij wilde scheiden na 20 jaar heb ik eerst vooral hem veel verweten, zag die rol niet van mezelf.

nu weet ik dat ik hem min of meer weg-gedreven heb.

zie mijn eigen rol.

heb daar moeilijk mee gehad, heb mezelf vergeven. na schaamte en zelfverwijt.

ook met hem een gesprek gehad hierover...hebben elkaar vergeven. was moeilijk, emotioneel maar ook reinigend. jammer dat dit niet jaren eerder helder was...misschien waren we dan wel niet gescheiden maar dat zal ik nooit weten. het leven moest blijkbaar zo zijn.
Zelfs een weg van duizend mijl begint met een enkele stap

Anna
Site Admin
Berichten: 18685
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#5 Bericht door Anna » ma mar 17, 2008 4:33 pm

Voor mij is Stap 4 een inventarisatie opmaken van je leven, van de dingen die er met je gebeurd zijn in je jeugd, de beschadigingen die je daar hebt opgelopen en de destructieve neigingen en patronen die daaruit zijn voortgekomen, dus alles wat je jezelf en anderen hebt aangedaan. En Stap 5 is dat je deze dingen deelt met je hogere macht en een medemens, dus dat je het tegenover jezelf, een ander mens en je hogere macht eerlijk toegeeft dat je deze dingen gedaan hebt (die destructieve patronen). Susanne Hühn noemt Stap 5 in haar boekje over de 12 Stappen 'de biecht'.
Anna

unhappysingle
Berichten: 4
Lid geworden op: wo apr 09, 2008 4:01 pm

#6 Bericht door unhappysingle » do apr 10, 2008 7:57 pm

Over stap 4, ook ik heb een hele inventarisatie gemaakt van mijn jeugd tot aan de dag van vandaag. Ik heb toegegeven zo een leven nooit meer te willen en daarin te willen veranderen. Ik ben met mijn billen bloot gegaan bij mensen die ik pijn heb gedaan. Overigens heb ik nog geen reinigend gesprek gehad met mijn ex, want daarvoor voel ik me nog niet sterk genoeg. En waarom? Omdat ik ook mijn ouders mijn excuses heb gegeven en uitgelegd waarom het voor mij maar ook voor mijn kindje belangrijk is te veranderen. De grap is, dat mijn ouders toch ook best aandeel hebbende in hoe ik ben groot geworden, alles wegwuiven en bij hen moet ik helemaal niet aankomen met wat zij flauwekul vinden. Ze zijn zeggen ze blij dat ik mijn fouten heb ingezien en nu eindelijk normaal ga leven. Maar zij zijn zoals ze zijn en veranderen gaat volgens hen niet. Ze hoeven voor mij ook niet te veranderen, maar waarom vind ik het dan nog steeds zo belangrijk dat ze wel inzien dat ik aan het veranderen ben. Ben ook als de dood dat we straks helemaal geen relatie meer hebben, omdat ik hun manier van communiceren veelal zo afwijkend vind van waar ik nu mee bezig ben. Wat ik overigens wel merk is dat ik ook op een andere manier met mijn dochter communiceer en zij communiceert ook weer zo naar mijn ouders en ik merk dat hun dat heel erg raakt. Om een voorbeeld te geven zij zegt bv vaak: opa of oma ik hou van jou. De eerste x schrokken ze zich dood. Of: oma ook als je boos op me bent dan weet ik nog steeds wel dat je van me houdt hoor. Ze weten zich geen houding te geven op zoiets. Alleen nu stiekem als ze denken dat ik het niet hoor, dan hoor ik ze ook wel eens zo terug praten tegen mijn dochter. En neem maar van mij aan dat ik dat in mijn hele bestaan nog nooit gehoord heb. Misschien is dit dan wel de weg voor hen om te voelen dat het anders kan.

Anna
Site Admin
Berichten: 18685
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

#7 Bericht door Anna » za apr 12, 2008 1:08 pm

unhappysingle schreef:Overigens heb ik nog geen reinigend gesprek gehad met mijn ex, want daarvoor voel ik me nog niet sterk genoeg. En waarom? Omdat ik ook mijn ouders mijn excuses heb gegeven en uitgelegd waarom het voor mij maar ook voor mijn kindje belangrijk is te veranderen. De grap is, dat mijn ouders toch ook best aandeel hebbende in hoe ik ben groot geworden, alles wegwuiven en bij hen moet ik helemaal niet aankomen met wat zij flauwekul vinden. Ze zijn zeggen ze blij dat ik mijn fouten heb ingezien en nu eindelijk normaal ga leven. Maar zij zijn zoals ze zijn en veranderen gaat volgens hen niet. Ze hoeven voor mij ook niet te veranderen, maar waarom vind ik het dan nog steeds zo belangrijk dat ze wel inzien dat ik aan het veranderen ben.
Ik heb dit stukje even naar Stap 9 gekopieerd en er een reactie bij geschreven.
Anna

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

#8 Bericht door Daantje » ma okt 06, 2008 11:48 am

Anna schreef:(...)en de destructieve neigingen en patronen die daaruit zijn voortgekomen, dus alles wat je jezelf en anderen hebt aangedaan.
Eerst heb ik de emotionele destructieve neigingen en patronen (zoals, blik op een ander, nooit assertief zijn, verantwoording voor anderen dragen (en de last lichter maken) en die van mezelf NIET, malen en piekeren en tobben etc. etc.) Toen de fysieke. O.a. het roken. (30 Okt. 5 maanden al niet). Sport m.b.v. fysiotherapie (gaat goed), maar afvallen gaat absoluut (nog) niet. En dan kom ik bij het vele 'lijnen' wat ik heb gedaan. Een keer 3 dagen lang NIET eten en dat voelde goed. IETS onder controle te hebben.
Bij een diëtiste terecht komen en alles opvolgen (want mijn wil voor zelfzorg is veel groter) en dan aankomen. Kortom, een destructie neiging was veel te weinig eten. M.a.g. dat m'n metabolisme in de war is. Hoe dat op te lossen weet ik nog niet. Gezond blijven eten, sporten en meer kan ik niet doen. (Maar dat goedmaken zit verder in de stappen.....)

Groetjes,
Diana

Plaats reactie