Susan Piver - 'The Hard Questions'

Heb je een boek gelezen waar je veel aan had, meld het hier en vertel waarom.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Susan Piver - 'The Hard Questions'

#1 Bericht door Anna » wo jan 16, 2019 2:26 pm

Susan Piver, 'The Hard Questions - 100 Essential Questions to Ask Before You Say "I Do"’.

Dit is een boekje dat ik heb gekocht naar aanleiding van een Oprah show met haar (zoals met de meeste boeken die ik heb gekocht). Het gaat over de dingen die je samen moet bespreken voordat je met iemand een commitment aangaat (wat veel mensen niet doen). Het is een soort handleiding daarbij. Maar het gaat mij vooral om de inleiding, de dingen die ze daarin zegt, bijv. over eerlijkheid in de relatie. Dat sprak mij heel erg aan. Ik heb van die inleiding dit stuk hieronder vertaald.

De moeilijke vragen – 100 vragen die je moet stellen en samen beantwoorden voor je je jawoord geeft.

Inleiding
Liefhebben is een reis met water en met sterren,
Met gesmoorde lucht en plotselinge stormen van meel:
Liefhebben is een botsing van bliksemschichten, en twee lichamen verslagen door een enkele druppel honing.

- Pablo Nerudag, uit Sonnet XII

Toen mijn partner, Duncan, mij ten huwelijk vroeg heb ik meteen geprobeerd de relatie met hem te stoppen. We waren vijf jaar samen, zijn samen door zijn scheiding gegaan, mijn verhuizing naar een andere stad, allerlei carrière veranderingen, een vijandige ex-partner en een gekwetste lieve jonge zoon. Ik hield van deze man. Ik aanbad onze relatie. Maar ik kon me niet voorstellen hem – of wie dan ook - te beloven mijn hele leven van hem houden. Hoe zou zoiets kunnen? Iedere relatie die ik tot nu toe had gehad, romantisch of anderszins, had me laten zien dat gevoelens veranderen.
Met veel schroom stelde ik voor een maand afstand te nemen om hierover na te denken. Ik ging een intense periode van reflectie in. Was ik niet bedoeld een avonturier te zijn, een zoeker naar de waarheid, een liefhebber van mannen, een captain of industry, al die dingen in dit leven te zijn? Hoe konden deze dingen gecombineerd worden met het zijn van een echtgenote? Hoe kon ik mijn hart en mijn ziel volgen en tegelijk garanderen te blijven houden van deze ene enkele man, met al zijn unieke glorieuze, volkomen goddelijke, sympathieke manieren van zijn en zijn verschrikkelijke, afschrikwekkende eigenschappen? Alles bij elkaar had hij nog steeds één stel hersenen. Eén geest. Eén lichaam. Zouden die voldoen? Voor het leven?
Bij verdere reflectie realiseerde ik me dat ik er nogal bittere aannames op na hield over een commitment. Op een of andere manier dacht ik dat als ik zou trouwen, ik op een bepaald niveau zou ophouden met leven. Waar ik tot nu toe vrij was geweest over de aarde te zwerven en die te ervaren als mijn ‘huis’, zou trouwen betekenen mij beperken tot één kamer. En iemand anders zou daarvan de sleutel hebben. Nee! Nooit! Never nooit niet! Dit compromis zou ik nooit doen, niet voor de liefde, niet voor geld, en ook niet voor de dreiging van een eenzame oude dag.
Na onze maand apart, na deze gedachten en inzichten, kwamen Duncan en ik samen voor het weekend. Ik was klaar om het hem allemaal uit te leggen, zonder daarbij een verwachting te hebben van een bepaalde uitkomst. Ik maakte hem duidelijk dat hij niet van mij kon verwachten ooit een traditionele echtgenote te zijn, vertelde hem over mijn commitment aan onafhankelijkheid en weigering me aan te passen aan wat voor gedragsregels buiten mij dan ook. Hij luisterde naar me met complete openheid en daarna, als antwoord op wat ik had gezegd, gaf hij me een doosje in de vorm van een hart. In dat doosje zat een steen en een veer. Duncan zei tegen me “De steen dat ben ik. Jij bent de veer. Vlieg. En laat mij de constante en standvastige zijn. Laten we dat bij elkaar houden in één hart. Laten we elkaar in balans houden.” Het was een mooie en complexe boodschap. Ik was onder de indruk van hem – van zijn vermogen om liefdevol te zijn, om mij te kennen en zichzelf te kennen, en nog schokkender, dat hij in een relatie wilde zijn met mij zoals ik ben.
Zoals eerder was gebeurd in deze toegewijde relatie, breidde mijn liefde voor Duncan zich uit naar een niveau dat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Voor de eerste keer drong het tot me door dat het misschien mogelijk was te trouwen en dat dat mijn leven zou verbeteren, mij sterker zou maken. Ik realiseerde me dat de angst die ik in me had, de angst om niet geaccepteerd te worden zoals ik ben, immens was, onbeschrijflijk groot. Duncan hielp me niet zozeer daar overheen te komen, maar hij steunde me er vooral in dat in mezelf te herkennen.

We brachten dat weekend door in een cocon van liefde. Toen ik vertrok wist ik dat ik deze man niet zou kunnen verlaten, dat ik van hem hield met heel mijn hart. Maar toch begreep ik de huwelijksgelofte van standvastigheid niet. Maar na een tijd, na beschouwing en herbeschouwing van ons gesprek, kwam ik tot een simpele conclusie die mij in staat stelde ja te zeggen op zijn aanzoek, met hem te willen trouwen. Ik realiseerde me dat hoeveel ik nu ook van Duncan hield, ik niet kon beloven mijn hele leven van hem te houden op deze manier, of wat voor gevoelens of emoties dan ook te voelen voor wie dan ook de rest van mijn leven. Ik zou hem een slechte dienst bewijzen als ik zou suggereren dat ik dat kon.
Maar waar ik me wel aan kon verbinden, en waar ik ook naar verlangde om te doen, en waarvan ik geloofde dat ik toe in staat was, was liefdevol met hem omgaan (acting lovingly) de rest van mijn leven.

Liefdevol handelen is een hoogst gecompliceerd en mysterieus iets. Het is niet zoiets als altijd lief en aardig zijn. Het betekent radicaal eerlijk zijn: met onszelf, met elkaar, met het leven, altijd, op ieder moment, en samen dealen met de emoties die opkomen – liefde, haat, verveling, jaloezie, extase, apathie of wat voor combinatie dan ook daarvan – zonder weg te gaan. Oké, dat kon ik proberen. Daar vertrouwde ik op. Dat is een nobel streven vol van genade. Dat is een leven van commitment waard. En voor mij is dat de sleutel tot passie.

Dit boek is voor iedereen die verlangt naar een duurzaam huwelijk, en die ook een eerlijke relatie wil - en die bereid is zich te verbinden aan dit soort eerlijkheid boven alles, zelfs boven de liefde. Ik ben ervan overtuigd dat dit de enige soort relatie kan zijn die kan slagen, die stormen kan doorstaan en die bestand is tegen deuken, die vurig en veilig kan zijn, al deze dingen tegelijk.

Na mijn crisis van geloof in de liefde, het huwelijk en mijzelf, nadat ik had besloten te trouwen, begonnen er allerlei vragen in mijn hoofd rond te spoken. Wat als Duncan ergens anders wil gaan wonen waar ik echt niet wil wonen? Wat als ik tien keer zoveel geld wil hebben als wat hij wil? Wil hij echt nog een kind, of zegt hij dat maar? Wat als hij verliefd wordt op een ander? In een andere vlaag van onzekerheid en twijfel schreef ik al deze vragen op. Die lijst groeide. Al schrijvende realiseerde ik me dat er een derde partij in onze relatie was, dat het niet alleen was hij en ik, en dat deze aanwezigheid datgene was wat onze relatie kon doen mislukken – niet het ontbreken van liefde, passie of overeenstemming over wat de huwelijksverbintenis zou moeten zijn.
Deze entiteit? Ons leven samen. Dat ding dat we creëerden om onze liefde in te huisvesten. Terwijl ik hierover nadacht, en dacht aan relaties die ik heb gehad in het verleden, realiseerde ik me dat het nooit het ontbreken van liefde was waardoor ze mislukten, het was de afkeer van het leven dat mijn partner en ik samen hadden gecreëerd. “Ik hou van hem, maar ik hou niet van ons leven samen.” Hoe vaak had ik dit niet tegen mijzelf gezegd? Ik wilde niet dat dit ook gebeurde met Duncan en mij. Wist ik wel hoe deze man zich zijn leven concreet voorstelde? Zijn thuis. Mijn relatie met zijn zoon? Zijn relatie met mijn ouders? Onze bankrekening? Nee, dat wist ik niet. Ik had alleen aannames en hints.
De vragen bleven komen, en ik schreef ze op. En we beantwoordden ze een voor een, Duncan en ik. Over het beantwoorden van sommige vragen deden we dagen. Met andere waren we zo klaar. Op andere vragen hadden we geen antwoord, en dat op zich was ook belangrijk. Met iedere vraag leerden we iets over onze relatie en elkaar. We waren opgetogen, ontsteld, woedend en/of verbijsterd over elkaars antwoorden. Het beantwoorden van deze vragen was een buitengewone vruchtbare en verbindende ervaring voor ons. De vragen brachten ons overal, van het koude, grijze hart van onenigheid en misverstanden naar de zoete, warme buik van liefdevolle intimiteit. Toen we samen onze huwelijksceremonie deden, waren we ons heel bewust wat we daar tegen elkaar zeiden en tegen wie we dat zeiden. Toen ik in Duncans ogen keek en tegen hem zei dat ik zijn vrouw ging zijn, voelde ik dat dat de meest oprechte belofte was die ik ooit had gedaan, vanuit de kern van mijn hart direct in dat van hem.

Hoe het antwoorden van de ‘moeilijke vragen’ (‘Hard Questions’) je kan helpen een krachtig commitment te maken.

In dit boek vind je vele vragen die Duncan en ik hebben beantwoord, en nog een heleboel meer, verzameld met vrienden, onbekenden en collega’s. Als je een vaste relatie hebt of daarnaar verlangt, vol passie en veiligheid, dan kan dit proces je helpen dat te bereiken. Als je op zoek bent naar een manier om het commitment van een partnerschap voor het leven te eren met iemand van wie je houdt, zonder de dingen waar je van droomt en wie jij zelf bent op te willen geven, dan is dit boek voor jou. En, als je zoals zovelen het gevoel hebt dat je beslist niet wilt scheiden, beantwoord dan deze ‘moeilijke vragen’ (‘Hard Questions’).

We gaan het huwelijk aan en bieden de ander het beste van wie wij zijn: onze diepste gevoelens, onze beste bedoelingen, onze grootste hoop, vol edelmoedigheid en genegenheid voor onze partner. Maar we worden verliefd en besluiten de rest van ons leven samen door te brengen, zonder ons te realiseren dat van elkaar houden en van ons leven samen houden verschillende dingen zijn. Dit boek gaat over het bewust en zorgvuldig visualiseren van je leven samen. Het gaat om het vakkundig in evenwicht brengen van de krankzinnige ‘wijsheid' van de liefde en de gegronde praktische uitvoering van het creëren van een leven samen. Het gaat om de gulden middenweg, de constante, betekenisvolle interactie tussen deze twee extremen, van iemand houden, en houden van het leven dat je samen creëert. Sterke huwelijken bestaan hier comfortabel, tussen het vuur van intimiteit en een basis van pragmatisme.

Dit stuk tot hier is 10 bladzijden in het boek, de inleiding gaat nog 16 bladzijden verder. Maar ik laat het hier nu verder bij.

Plaats reactie