Hallo ik ben Ann. 55 jaar, ben opgegroeid in een gezin met een zeer dominante vader en een veel te lieve moeder. Bij mijn vader kon ik nooit iets goed doen, er werd altijd gezegd: "jij kan ook helemaal niks", hetgeen veroorzaakte dat ik alleen maar steeds meer mijn best ging doen, om goed genoeg gevonden te worden, hetgeen mij nooit is gelukt. Mijn vader heeft mij zelfs een periode helemaal volledig genegeerd, ik deed zo vreselijk mijn best om lief gevonden te worden, en "kroop" voor zijn goedkeuring.
Nadat mijn eerste man is overleden, ben ik een paar jaar alleen gebleven, ik vond het op een gegeven moment steeds moeilijker om geen partner meer te hebben, en ben toen via internet daten iemand tegen gekomen, die mij vreselijk bedonderde, hij woonde achteraf zelfs samen, en hij heeft heel erg veel geld van mij "geleend" dat heb ik nooit meer terug gezien.
Kort nadat mijn kinderen mij letterlijk uit deze relatie getrokken hebben, kwam ik een andere man tegen, ook weer via internet daten.
Ik dacht dat ik de hemel op aarde gevonden had, helemaal stapel verliefd was ik, hij deed alles voor me, hielp me uit de ellende van de vorige relatie. We gingen op vakantie, hij bedacht vaak leuke uitjes en was heel spontaan en gezellig.
Achteraf hadden de kinderen een heel ander gevoel bij hem, ze zagen dingen waar ik blind voor was.
Mijn vriend was helemaal niet zo'n makkelijke man, hij eiste mij helemaal op, vond mijn kinderen lastig en beweerde dat het door de kinderen kwam dat hij nooit naar mij toe kwam, ik moest maar naar hem toekomen, dan waren we "vrij" om te doen en laten wat we wilden.
Pas na een poosje begon ik te merken dat hij best wel dominant was, en dat alles eigenlijk wel zo moest gaan zoals hij gepland had, hij vroeg bv nooit of ik iets wilde, maar op een bepaald moment stond hij gewoon op, trok zijn schoenen aan, en als ik dan vroeg wat hij ging doen, was het antwoord steevast: je zult wel zien, en werd er verwacht dat ik mee ging, ongeacht waar ik zelf mee bezig was.
Hij bepaalde altijd wat we gingen doen, ook als we op vakantie gingen, dan overlegde hij het niet, het enige wat hij wilde weten was, wanneer ik vakantie had, en hij boekte zonder enig overleg een reisje. in het begin vond ik dat allemaal erg leuk en spannend, maar nu ergert mij het enorm, want ik heb nergens inbreng in.
Hij had, toen ik hem leerde kennen geen werk, was net gescheiden, en was herstellende van een burn out, maar zo zei hij, het ging allemaal goed met hem, en hij ging weer werk zoeken.
Na enige tijd kwam ik er achter dat hij helemaal geen werk wilde zoeken, en dat hij al jaren een WAO uitkering had, lekker makkelijk, want dan kon hij mooi alleen dat doen waar hij zelf zin in had.
Ik kwam er ook achter dat hij wel erg veel drinkt, en eigenlijk bijna altijd stiekem, soms al vroeg in de ochtend. Overal verstopt hij de lege blikken, om toch vooral maar niet op te vallen voor een ander, maar hij heeft dus elke 2 weken 2 bomvolle grijze bakken, die kraken van de bierblikken.
Waar ik de laatste tijd achter ben gekomen, dat is dat hij via facebook heel veel zit te chatten.
Pasgeleden was hij weer eens vreselijk dronken, en had hij vergeten om zijn facebook af te sluiten toen ik kwam, ik heb toen zitten kijken, want ik vertrouwde het al een poosje niet, want hij werd steeds heel kwaad als ik onverwachts bij hem kwam, of als ik vroeg waar hij mee bezig was, en als ik achter hem kwam staan, klikte hij altijd snel alles weg.
Hij zit dus met allerlei vrouwen op dat facebook te chatten, en geloof me, het zijn geen gewone kletspraatjes...
Onze relatie is eigenlijk helemaal niet leuk, hij scheld mij de minste aanleiding overal voor uit, en hij heeft mij al een paar keer flink geslagen, zelfs zo erg, dat ik bang was dat hij mij zou vermoorden.
Ook slaat hij in zo'n bui zijn hele huisraad kort en klein.
Het ergste is, dat ik er met helemaal niemand over durf te praten, want tja, je weet dan de reactie al hé, Wat moet je toch met die man, stop er nou toch eens mee!!!
Op zo'n moment ga ik dan ook meteen, kwaad, naar mijn eigen huis, en ben er voor mezelf ook van overtuigd, dat ik hem nooit meer wil zien.
Ik stuur dan mail waarin ik hem precies vertel wat mij allemaal dwarszit, ben dan ook werkelijk heel boos en neem me voor dat het nu echt helemaal over is.
Na een paar dagen houd ik het niet meer vol, en ga dan toch weer naar hem toe, omdat ik ook nog eens heel erg jaloers ben en bang ben dat er alweer een andere vrouw bij hem in bed ligt, en dan maak ik het weer goed ( terwijl ik niet degene was die de ellende veroorzaakte)
Dit is nu al heel wat keren zo gegaan, aan de ene kant wil ik zo graag mijn eigen leven leiden, en mijn eigen keuzes maken, maar aan de andere kant lijk ik hem niet te kunnen missen, wat is dat toch, hij begint dan weer lieve sms'jes te sturen dat wij toch bij elkaar horen, en dat niemand ons ooit uit elkaar zal kunnen krijgen, en dat hij me zo mist etc.
Ik ben op het moment zelf overspannen thuis, ik werd steeds kribbiger op mijn werk, kan me totaal niet concentreren, voelde mij doodmoe, ik slaap zeer slecht en krijg zelfs lichamelijke klachten.
Maar nog steeds loop ik mijn benen uit mijn lijf voor hem
Gelukkig heb ik nog mijn eigen huis, en kan ik daar in noodsituaties naartoe.
Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen, maar ik durf hun niets te vertellen, die weten niet beter, dan dat ik een hele gezellige relatie heb.
even voorstellen
Dank je. Het is voor mij heel fijn om alles eens op papier te zetten, zonder de angst te hebben dat ik erop aangevallen word.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, want dit is slechts een fractie van wat er allemaal is voorgevallen, en van hoe ik mij voel.
Wel ben ik er inmiddels van overtuigd geraakt, dat ik echt wel relatie verslaafd ben.
Groetjes Ann58
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, want dit is slechts een fractie van wat er allemaal is voorgevallen, en van hoe ik mij voel.
Wel ben ik er inmiddels van overtuigd geraakt, dat ik echt wel relatie verslaafd ben.
Groetjes Ann58
Hallo Ann,
Welkom. Heb je het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood al gelezen? Als dit niet het geval is raad ik je aan dit te doen. Je zult dan veel inzicht krijgen in deze problematiek en meer begrijpen van jezelf en je 'onbegrijpelijke' neigingen. Er staat ook een goed stappenplan achterin het boek waarmee je deze problemen kunt overwinnen.
Een belangrijk onderdeel van dit stappenplan is deelname aan een zelfhulpgroep met lotgenoten die jou begrijpen, zoals een Al Anon groep of Norwoodgroep.
Informatie over Norwoodgroepen kun je vinden op mijn website www.norwoodgroep.nl bij 'Landelijke lijst Norwoodgroepen'. Ook informatie over Al Anon (voor partners en familieleden van alcoholisten), ACoA (voor volwassen kinderen van alcoholisten), CoDA groepen (voor codependents) en SLAA (Sex and Love Addiction Anonymous, groepen voor mannen en vrouwen) kun je vinden via mijn website in ditzelfde gedeelte.
Ook op het Norwoodgroep Forum prikbord kun je informatie vinden over Norwoodgroepen: http://www.norwoodgroep.nl/forum/viewforum.php?f=1
Op mijn website bij 'Relevante zelf-therapie methoden' kun je allerlei teksten vinden die je kunt gebruiken bij het werken aan jezelf: http://www.norwoodgroep.nl/#_RELEVANTE_ZELF_-THERAPIE
Succes.
Groeten, Anna
Welkom. Heb je het boek 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood al gelezen? Als dit niet het geval is raad ik je aan dit te doen. Je zult dan veel inzicht krijgen in deze problematiek en meer begrijpen van jezelf en je 'onbegrijpelijke' neigingen. Er staat ook een goed stappenplan achterin het boek waarmee je deze problemen kunt overwinnen.
Een belangrijk onderdeel van dit stappenplan is deelname aan een zelfhulpgroep met lotgenoten die jou begrijpen, zoals een Al Anon groep of Norwoodgroep.
Informatie over Norwoodgroepen kun je vinden op mijn website www.norwoodgroep.nl bij 'Landelijke lijst Norwoodgroepen'. Ook informatie over Al Anon (voor partners en familieleden van alcoholisten), ACoA (voor volwassen kinderen van alcoholisten), CoDA groepen (voor codependents) en SLAA (Sex and Love Addiction Anonymous, groepen voor mannen en vrouwen) kun je vinden via mijn website in ditzelfde gedeelte.
Ook op het Norwoodgroep Forum prikbord kun je informatie vinden over Norwoodgroepen: http://www.norwoodgroep.nl/forum/viewforum.php?f=1
Op mijn website bij 'Relevante zelf-therapie methoden' kun je allerlei teksten vinden die je kunt gebruiken bij het werken aan jezelf: http://www.norwoodgroep.nl/#_RELEVANTE_ZELF_-THERAPIE
Succes.
Groeten, Anna
Hallo Anna,
Het boek van Robin Norwood heb ik idd gelezen, en ik herkende veel van mijzelf in dit boek.
Voordat ik dat boek gelezen had, had ik wel eens over relatie verslaving gehoord, maar had niet gedacht dat het ook op mij zou slaan.
Ik zag wel dat ik anders met mijn relatie omging dan de mensen om mij heen, ik besteedde al mijn tijd naast mijn werk aan mijn relatie, ik heb geen andere vrienden en vriendinnen, omdat ik er weinig tot geen "tijd" en aandacht voor heb genomen.
Alle mensen waar ik mee omga, zijn kennissen en vrienden van mijn vriend, ook mijn eigen familie zie ik daardoor erg weinig, want mijn vriend vindt het allemaal vervelende mensen, die zich met zaken bemoeien die hen niet aan gaan.
Als ik iets afspreek met mijn kinderen, dan durf ik het hem eigenlijk nauwelijks te vertellen, omdat hij dan vaak boos word, hij zegt dan, dat die koters van mij zeker belangrijker zijn dan dat hij is, en dat ik hem dus laat barsten als ik naar die koters van mij toe ga.
Daardoor zie ik dus ook mijn eigen kinderen veel minder vaak dan ik zou willen, en dat geldt ook voor mijn moeder.
De mensen waar ik dus min of meer mee omga, dankzij mijn vriend, vind ik eigenlijk helemaal geen prettige mensen om mee om te gaan, maar omdat hij die mensen uitnodigt, heb ik er wel mee te maken. Er word dan meestal veel tot zeer veel gedronken en hele harde muziek gedraaid, waardoor ik me heel alleen voel, want ik drink best wel eens een glaasje wijn, maar nooit teveel, en ook dat word niet in dank afgenomen, ik moet gewoon meedoen, en "gezellig" zijn.
Vorig jaar was ik aan mijn linker duim en pols geopereerd en moest 2 dagen in het ziekenhuis blijven, ik kon nog helemaal niets, mocht ook niet belasten en zat in het gips. De dag dat ik uit het ziekenhuis kwam, haalde hij me op, en vertelde dat hij voor die avond vrienden had uitgenodigd om te komen gourmetten. vervolgens dronk hij zich moed in om die mensen te ontvangen, en was dus niet meer in staat om ook maar iets aan het eten te doen, en er werd dus gewoon van mij verwacht dat ik alles ging voorbereiden, met één hand dus, want de ander was nog zo pijnlijk die durfde ik zelf nog amper aan te raken.
Ik heb huilend in de keuken staan "martelen" om het stokbrood en de groenten te snijden, ik voelde me nog heel slap en wist me geen raad, niemand die op het idee kwam dat dit toch eigenlijk niet kon.....
De volgende dag was hij weer poeslief en had zoveel spijt dat hij mij alles had laten opknappen en zei niet te begrijpen dat die vrienden van hem ook niet even een handje hadden uitgestoken om mij te helpen, want "daar waren toch ook vrouwen bij" ....
Op mijn werk (ik werk in de zorg) heb ik prima collega's,maar ik neem nooit deel aan een afdelingsuitje, en ik ga ook nooit in op een uitnodiging van een collega om eens ergens iets te gaan drinken, omdat ik niet weet hoe ik dat moet verantwoorden, en bovendien weet ik niet waarover ik zou moeten praten met hen, omdat ik een paar jaar geleden voor de zoveelste keer op mijn werk had verteld dat mijn relatie uit was, en ik heb dat zo gelaten, dus niemand van mijn collega"s weet zelfs dat ik nog steeds een relatie heb.
Eigenlijk schaam ik mij ook voor mijn relatie, omdat, als we samen zijn en ergens naar toe gaan, hij altijd wel een opmerking maakt zogenaamd in het algemeen, maar wel zo luid en opvallend dat het duidelijk op mij slaat, ik wil niet dat bekenden van mij dat zien, want dan schaam ik mij echt vreselijk.
De ellende is, dat hij nadat hij iets vervelends gedaan heeft, altijd weer poeslief is, en verteld dat hij me niet kan missen en dat hij zoveel van mij houdt, meer dan hij ooit in zijn leven van iemand gehouden heeft.
Ook heeft hij al zo vreselijk vaak beloofd dat hij wat gaat doen aan zijn alcoholisme, en dat hij hulp gaat zoeken, maar het komt er gewoon nooit van, hij meldt zich dan aan bij bv GGZ, om vervolgens de afspraak weer af te zeggen, omdat hij er dan zo tegenop ziet, en zo in de stres raakt van de gedachte, dat hij alleen nog maar meer gaat drinken om zich te kunnen "ontspannen"
Eén keer is hij wel naar de GGZ geweest, ik mocht van hem mee, maar eenmaal daar, moest ik mijn mond houden, en werd er met geen woord over zijn alcoholgebruik gesproken, toen ernaar gevraagd werd zei hij: "ik drink wel eens een biertje, maar daar kom ik niet voor, ik kom omdat ik stijf sta van de stres door onze relatie... ik denk dat mijn vriendin moet leren om mij wat meer mijn gang te laten gaan, want die drukt een zware stempel op mijn vrijheid"
Als ik het zelf zo zit na te lezen, dan denk ik bij mezelf, wat zie ik toch in die man, waarom ga ik hiermee door, Nu op dit moment kan ik het relativeren, maar als hij vanavond belt dat hij graag wil dat ik kom, kan ik me nog voornemen om het niet te doen, maar vraag me niet waarom, ik stap in de auto en ga dan toch weer naar hem toe.
Eigenlijk snap ik mezelf totaal niet, want als ik heel eerlijk ben, kost deze man mij zoveel energie, tijd en geld, en ik heb er nog zo weinig voor terug gehad, en dat al 7 jaar...Ik weet niet eens meer of ik nog wel van hem hou, ik denk dat hij een gewoonte of zo is geworden die mij in de tang heeft.
Het is weer een heel verhaal, maar ik ben zo blij het eindelijk eens op te schrijven.
groetjes Ann
Het boek van Robin Norwood heb ik idd gelezen, en ik herkende veel van mijzelf in dit boek.
Voordat ik dat boek gelezen had, had ik wel eens over relatie verslaving gehoord, maar had niet gedacht dat het ook op mij zou slaan.
Ik zag wel dat ik anders met mijn relatie omging dan de mensen om mij heen, ik besteedde al mijn tijd naast mijn werk aan mijn relatie, ik heb geen andere vrienden en vriendinnen, omdat ik er weinig tot geen "tijd" en aandacht voor heb genomen.
Alle mensen waar ik mee omga, zijn kennissen en vrienden van mijn vriend, ook mijn eigen familie zie ik daardoor erg weinig, want mijn vriend vindt het allemaal vervelende mensen, die zich met zaken bemoeien die hen niet aan gaan.
Als ik iets afspreek met mijn kinderen, dan durf ik het hem eigenlijk nauwelijks te vertellen, omdat hij dan vaak boos word, hij zegt dan, dat die koters van mij zeker belangrijker zijn dan dat hij is, en dat ik hem dus laat barsten als ik naar die koters van mij toe ga.
Daardoor zie ik dus ook mijn eigen kinderen veel minder vaak dan ik zou willen, en dat geldt ook voor mijn moeder.
De mensen waar ik dus min of meer mee omga, dankzij mijn vriend, vind ik eigenlijk helemaal geen prettige mensen om mee om te gaan, maar omdat hij die mensen uitnodigt, heb ik er wel mee te maken. Er word dan meestal veel tot zeer veel gedronken en hele harde muziek gedraaid, waardoor ik me heel alleen voel, want ik drink best wel eens een glaasje wijn, maar nooit teveel, en ook dat word niet in dank afgenomen, ik moet gewoon meedoen, en "gezellig" zijn.
Vorig jaar was ik aan mijn linker duim en pols geopereerd en moest 2 dagen in het ziekenhuis blijven, ik kon nog helemaal niets, mocht ook niet belasten en zat in het gips. De dag dat ik uit het ziekenhuis kwam, haalde hij me op, en vertelde dat hij voor die avond vrienden had uitgenodigd om te komen gourmetten. vervolgens dronk hij zich moed in om die mensen te ontvangen, en was dus niet meer in staat om ook maar iets aan het eten te doen, en er werd dus gewoon van mij verwacht dat ik alles ging voorbereiden, met één hand dus, want de ander was nog zo pijnlijk die durfde ik zelf nog amper aan te raken.
Ik heb huilend in de keuken staan "martelen" om het stokbrood en de groenten te snijden, ik voelde me nog heel slap en wist me geen raad, niemand die op het idee kwam dat dit toch eigenlijk niet kon.....
De volgende dag was hij weer poeslief en had zoveel spijt dat hij mij alles had laten opknappen en zei niet te begrijpen dat die vrienden van hem ook niet even een handje hadden uitgestoken om mij te helpen, want "daar waren toch ook vrouwen bij" ....
Op mijn werk (ik werk in de zorg) heb ik prima collega's,maar ik neem nooit deel aan een afdelingsuitje, en ik ga ook nooit in op een uitnodiging van een collega om eens ergens iets te gaan drinken, omdat ik niet weet hoe ik dat moet verantwoorden, en bovendien weet ik niet waarover ik zou moeten praten met hen, omdat ik een paar jaar geleden voor de zoveelste keer op mijn werk had verteld dat mijn relatie uit was, en ik heb dat zo gelaten, dus niemand van mijn collega"s weet zelfs dat ik nog steeds een relatie heb.
Eigenlijk schaam ik mij ook voor mijn relatie, omdat, als we samen zijn en ergens naar toe gaan, hij altijd wel een opmerking maakt zogenaamd in het algemeen, maar wel zo luid en opvallend dat het duidelijk op mij slaat, ik wil niet dat bekenden van mij dat zien, want dan schaam ik mij echt vreselijk.
De ellende is, dat hij nadat hij iets vervelends gedaan heeft, altijd weer poeslief is, en verteld dat hij me niet kan missen en dat hij zoveel van mij houdt, meer dan hij ooit in zijn leven van iemand gehouden heeft.
Ook heeft hij al zo vreselijk vaak beloofd dat hij wat gaat doen aan zijn alcoholisme, en dat hij hulp gaat zoeken, maar het komt er gewoon nooit van, hij meldt zich dan aan bij bv GGZ, om vervolgens de afspraak weer af te zeggen, omdat hij er dan zo tegenop ziet, en zo in de stres raakt van de gedachte, dat hij alleen nog maar meer gaat drinken om zich te kunnen "ontspannen"
Eén keer is hij wel naar de GGZ geweest, ik mocht van hem mee, maar eenmaal daar, moest ik mijn mond houden, en werd er met geen woord over zijn alcoholgebruik gesproken, toen ernaar gevraagd werd zei hij: "ik drink wel eens een biertje, maar daar kom ik niet voor, ik kom omdat ik stijf sta van de stres door onze relatie... ik denk dat mijn vriendin moet leren om mij wat meer mijn gang te laten gaan, want die drukt een zware stempel op mijn vrijheid"
Als ik het zelf zo zit na te lezen, dan denk ik bij mezelf, wat zie ik toch in die man, waarom ga ik hiermee door, Nu op dit moment kan ik het relativeren, maar als hij vanavond belt dat hij graag wil dat ik kom, kan ik me nog voornemen om het niet te doen, maar vraag me niet waarom, ik stap in de auto en ga dan toch weer naar hem toe.
Eigenlijk snap ik mezelf totaal niet, want als ik heel eerlijk ben, kost deze man mij zoveel energie, tijd en geld, en ik heb er nog zo weinig voor terug gehad, en dat al 7 jaar...Ik weet niet eens meer of ik nog wel van hem hou, ik denk dat hij een gewoonte of zo is geworden die mij in de tang heeft.
Het is weer een heel verhaal, maar ik ben zo blij het eindelijk eens op te schrijven.
groetjes Ann
-
Suzanne1974
- Berichten: 7
- Lid geworden op: vr nov 02, 2012 10:20 am
hallo ann, welkom op het forum, ik herken veel in je verhaal. ik begrijp heel goed dat je hem niet kunt loslaten. ik zelf heb net weer 3 maanden een relatie gehad met ook zo iemand het is sinds zaterdag uit omdat hij dat nu eenmaal heeft besloten en ik ben er helemaal kapot van. ik neem nu geen enkel contact meer met hem op. ook omdat hij mijn geld heeft gehouden hij vond dat hij er recht op had, hij heeft mij slecht behandeld en toch mis ik hem verschrikkelijk.
ook mijn vriend dronk en blowde veel en alles in zijn leven is eigenlijk schijn, maar de mensen om hem heen trappen erin omdat hij zo goed op de juiste momenten mooi weer kan spelen. ik ben erg trots op mezelf dat ik nu a 4 dagen geen contact met hem heb maar aan de andere kant heb ik verschrikkelijk veel verdriet omdat ik dat gevoel mis van iemand te hebben hoe slecht hij ook voor me was.
liefs suzanne
ook mijn vriend dronk en blowde veel en alles in zijn leven is eigenlijk schijn, maar de mensen om hem heen trappen erin omdat hij zo goed op de juiste momenten mooi weer kan spelen. ik ben erg trots op mezelf dat ik nu a 4 dagen geen contact met hem heb maar aan de andere kant heb ik verschrikkelijk veel verdriet omdat ik dat gevoel mis van iemand te hebben hoe slecht hij ook voor me was.
liefs suzanne
Hallo Suzanne,
Dank je voor je berichtje, wat is het toch erg hé, dat zo'n man gewoon denkt recht te hebben op jouw geld, ik heb dit ook meegemaakt, in mijn vorige relatie, vreselijk vond ik dat, dat hij er met al mijn geld vandoor ging, en toen ik bij de politie kwam, zeiden ze daar, dat het niet strafbaar was, omdat ik het hem niet onder dwang gegeven had, maar dat ik het uit eigen beweging aan hem "geleend" had.
Ook mijn huidige relatie is al heel vaak uit geweest, elke keer weer komt het door de alcohol, hij is dan weer zo kwaad, laatst heeft hij mij zelfs een blauw oog geslagen, en zijn hele huisraad kort en klein geslagen. Dan neem ik me voor om er niet meer in te trappen als hij mij weer benaderd, maar toch, ik weet dus wat jij voelt, ik mis hem dan vreselijk, en ga toch weer door de knieën.
Ook ik heb met hem hetzelfde probleem als jij, want iedereen vindt hem zo'n leuke gezellige vent, en vindt hem ook zo'n vreselijke lieve goedzak, die altijd voor iedereen (behalve voor mij) klaarstaat.
Toch ben ik heel blij, dat ik, na 7 jaar, nu nog steeds in mijn eigen huis woon, en zo mijn eigen veilige thuisbasis heb wanneer hij weer eens volledig door het lint gaat.
Ik hoop voor je dat je sterk kunt zijn, en hem niet meer benaderd, ik wil ook zo graag dat het mij ook ooit gaat lukken.
Lieve groet, Ann
Dank je voor je berichtje, wat is het toch erg hé, dat zo'n man gewoon denkt recht te hebben op jouw geld, ik heb dit ook meegemaakt, in mijn vorige relatie, vreselijk vond ik dat, dat hij er met al mijn geld vandoor ging, en toen ik bij de politie kwam, zeiden ze daar, dat het niet strafbaar was, omdat ik het hem niet onder dwang gegeven had, maar dat ik het uit eigen beweging aan hem "geleend" had.
Ook mijn huidige relatie is al heel vaak uit geweest, elke keer weer komt het door de alcohol, hij is dan weer zo kwaad, laatst heeft hij mij zelfs een blauw oog geslagen, en zijn hele huisraad kort en klein geslagen. Dan neem ik me voor om er niet meer in te trappen als hij mij weer benaderd, maar toch, ik weet dus wat jij voelt, ik mis hem dan vreselijk, en ga toch weer door de knieën.
Ook ik heb met hem hetzelfde probleem als jij, want iedereen vindt hem zo'n leuke gezellige vent, en vindt hem ook zo'n vreselijke lieve goedzak, die altijd voor iedereen (behalve voor mij) klaarstaat.
Toch ben ik heel blij, dat ik, na 7 jaar, nu nog steeds in mijn eigen huis woon, en zo mijn eigen veilige thuisbasis heb wanneer hij weer eens volledig door het lint gaat.
Ik hoop voor je dat je sterk kunt zijn, en hem niet meer benaderd, ik wil ook zo graag dat het mij ook ooit gaat lukken.
Lieve groet, Ann
-
Suzanne1974
- Berichten: 7
- Lid geworden op: vr nov 02, 2012 10:20 am
hoi ann. ik hoop ook dat ik hem niet meer benader en idd is hij ook heel aardig voor iedereen behalve voor mij, hij heeft nog een aantal spullen van mij zoals een laptop en andere zaken maar ergens heb ik nu op dit moment zoiets van hou maar als ik daarmee mijn rust terugkrijg.
ik heb hem nog wel op facebook staan omdat ik het nog niet voor elkaar krijg hem daaraf te gooien ivm mij afkick van hem . daar ben ik nog niet aan toe
maar heb zijn nummers gewist en ook van skype af.
ik heb nu sinds zaterdagavond niks meer laten horen.
maar als ik dan zie dat hij de tijd van zijn leven heeft steekt mij dat enorm.
op dit moment zit hij in het buitenland maar over dikke 2 weken is hij terug in nederland en iedereen denkt dat hij me dan gaat opzoeken en weer slijmen, op dit moment valt er bij mij toch niks te halen.
ik probeer sterk te zijn, afleiding te zoeken en veel erover te praten met de juiste mensen. elke dag die ik doorbrengen zonder contact met hem is er weer een die ik heb overwonnen.
ik mis hem vreselijk ondanks dat hij mij zoveel pijn heeft gedaan, maar ik denk dat dat de verslaving is en niet de liefde want tja die kreeg ik niet zo veel. tenzij ik er om vroeg of als hij weer vel gedronken en geblowd had dan kon hij ineens de liefste dingen zeggen.
ik hoop ook dat jij de kracht vind het juiste te doen voor jou, maar ik denk wel dat je dan idd genoeg afleiding en mensen om je heen moet hebben. toen ik hem ontmoette 3 maanden gelden had ik eigenlijk niks te doen, nu heb ik inmiddels dagbesteding en leuke mensen ontmoet deze dingen gebeurden omdat ik wist dat als ik zo doorging ik in de hel zou belanden met hem ik had al heel snel door dat ik hem niet aan kon.
maarja liefde maakt erg blind.
ik heb hiervoor 4 jaar geen relatie gehad omdat mijn laatste ook zon ellende was, dus ik schrok toen ik dezelfde dingen weer zag gebeuren, daarom heb ik me na 3 weken al aangemeld bij norwood groep en as maandag heb ik intake bij psycholoog.
ik wil best hem verlizen maar niet de rest van mijn leven. dat verloor ik nl vorige keer wel. dus ik let nu heel goed op en probeer te voelen wat ik voel in de hoop dat dat me helpt genezen
ik wens je heel veel succes. liefs suzanne
ik heb hem nog wel op facebook staan omdat ik het nog niet voor elkaar krijg hem daaraf te gooien ivm mij afkick van hem . daar ben ik nog niet aan toe
maar heb zijn nummers gewist en ook van skype af.
ik heb nu sinds zaterdagavond niks meer laten horen.
maar als ik dan zie dat hij de tijd van zijn leven heeft steekt mij dat enorm.
op dit moment zit hij in het buitenland maar over dikke 2 weken is hij terug in nederland en iedereen denkt dat hij me dan gaat opzoeken en weer slijmen, op dit moment valt er bij mij toch niks te halen.
ik probeer sterk te zijn, afleiding te zoeken en veel erover te praten met de juiste mensen. elke dag die ik doorbrengen zonder contact met hem is er weer een die ik heb overwonnen.
ik mis hem vreselijk ondanks dat hij mij zoveel pijn heeft gedaan, maar ik denk dat dat de verslaving is en niet de liefde want tja die kreeg ik niet zo veel. tenzij ik er om vroeg of als hij weer vel gedronken en geblowd had dan kon hij ineens de liefste dingen zeggen.
ik hoop ook dat jij de kracht vind het juiste te doen voor jou, maar ik denk wel dat je dan idd genoeg afleiding en mensen om je heen moet hebben. toen ik hem ontmoette 3 maanden gelden had ik eigenlijk niks te doen, nu heb ik inmiddels dagbesteding en leuke mensen ontmoet deze dingen gebeurden omdat ik wist dat als ik zo doorging ik in de hel zou belanden met hem ik had al heel snel door dat ik hem niet aan kon.
maarja liefde maakt erg blind.
ik heb hiervoor 4 jaar geen relatie gehad omdat mijn laatste ook zon ellende was, dus ik schrok toen ik dezelfde dingen weer zag gebeuren, daarom heb ik me na 3 weken al aangemeld bij norwood groep en as maandag heb ik intake bij psycholoog.
ik wil best hem verlizen maar niet de rest van mijn leven. dat verloor ik nl vorige keer wel. dus ik let nu heel goed op en probeer te voelen wat ik voel in de hoop dat dat me helpt genezen
ik wens je heel veel succes. liefs suzanne
Hey Suzanne
Wat goed van je dat je al sinds zaterdag geen contact meer hebt gehad, dat is toch echt wel een flinke overwinning zo met al die feestdagen, waarop je het allemaal nog eens extra voelt.
Dat hij nog spullen van je heeft is wel vervelend, want als je besluit dat je die terug wilt hebben, dan moet je toch weer contact maken, en daarop ging het bij mij steeds verkeerd, want dan zei hij dat ik het zelf maar moest komen ophalen, en ja hoor, dan kwam ik daar weer, en bingo.
Een voordeel is dat hij in ieder geval 2 weken in het buitenland zit, dan kun je proberen wat meer afstand te nemen, en als je toch besluit dat je je spullen terug wilt hebben, dan kun je misschien een vriendin of zo meenemen, die kan jou dan ondersteunen als het moeilijk wordt.
Zelf heb ik bijna niemand meer, de mensen werden het op een bepaald moment allemaal zat als ik alleen maar over hem kon praten, en als we weer eens ruzie hadden, dat ik dan alleen maar mopperde en vertelde wat er nu weer was gebeurd. Men had zoiets van, laat die man toch eens gaan, zoek een normale kerel, en als je dat niet doet, moet je stoppen met zeuren.
Het gevolg is, dat ik eigenlijk niemand meer iets vertel over wat er speelt, maar dan ook echt niemand, op mijn werk weet men niet eens dat ik nog steeds een relatie heb met deze man, mijn moeder kent hem, en denkt dat het gewoon een vriend is en mijn kinderen moeten hem niet.
Eigenlijk leidt ik een soort van dubbel leven, voor de buitenwereld heb ik geen relatie, omdat ik me ervoor schaam...
Aan de ene kant wil ik heel graag weer mijn eigen leven leiden, aan de andere kant ben ik doodsbang om weer alleen te zijn, vooral nu mijn kinderen ook de deur uit zijn, en ik echt alleen thuis zit.
Ik zou graag weer nieuwe vrienden en vriendinnen willen hebben, maar ik weet niet hoe, ik leef al te lang op een eilandje om zomaar contacten te durven maken.
Heel veel sterkte, ik wens je alle goeds en kracht toe om dit vol te houden.
Lieve groet Ann
Wat goed van je dat je al sinds zaterdag geen contact meer hebt gehad, dat is toch echt wel een flinke overwinning zo met al die feestdagen, waarop je het allemaal nog eens extra voelt.
Dat hij nog spullen van je heeft is wel vervelend, want als je besluit dat je die terug wilt hebben, dan moet je toch weer contact maken, en daarop ging het bij mij steeds verkeerd, want dan zei hij dat ik het zelf maar moest komen ophalen, en ja hoor, dan kwam ik daar weer, en bingo.
Een voordeel is dat hij in ieder geval 2 weken in het buitenland zit, dan kun je proberen wat meer afstand te nemen, en als je toch besluit dat je je spullen terug wilt hebben, dan kun je misschien een vriendin of zo meenemen, die kan jou dan ondersteunen als het moeilijk wordt.
Zelf heb ik bijna niemand meer, de mensen werden het op een bepaald moment allemaal zat als ik alleen maar over hem kon praten, en als we weer eens ruzie hadden, dat ik dan alleen maar mopperde en vertelde wat er nu weer was gebeurd. Men had zoiets van, laat die man toch eens gaan, zoek een normale kerel, en als je dat niet doet, moet je stoppen met zeuren.
Het gevolg is, dat ik eigenlijk niemand meer iets vertel over wat er speelt, maar dan ook echt niemand, op mijn werk weet men niet eens dat ik nog steeds een relatie heb met deze man, mijn moeder kent hem, en denkt dat het gewoon een vriend is en mijn kinderen moeten hem niet.
Eigenlijk leidt ik een soort van dubbel leven, voor de buitenwereld heb ik geen relatie, omdat ik me ervoor schaam...
Aan de ene kant wil ik heel graag weer mijn eigen leven leiden, aan de andere kant ben ik doodsbang om weer alleen te zijn, vooral nu mijn kinderen ook de deur uit zijn, en ik echt alleen thuis zit.
Ik zou graag weer nieuwe vrienden en vriendinnen willen hebben, maar ik weet niet hoe, ik leef al te lang op een eilandje om zomaar contacten te durven maken.
Heel veel sterkte, ik wens je alle goeds en kracht toe om dit vol te houden.
Lieve groet Ann
Re: even voorstellen
Hoi Ann,
Ik zit zo jouw verhaal te lezen en OMG wat herken ik dit verhaal. Niet zo sterk als in de relatie nu, maar zeker in de relatie daarvoor.
Ook ik vraag me elke keer weer af wat me bezielt dat ik er weer voor ging en zelf nu weer voor ga.
Ik weet wel dat wanneer je je het “pleasen”eigen heb gemaakt doordat vroeger dat jouw enige manier was om onmacht in enig macht om te zetten, het een automatisch mechanisme wordt wanneer daar niet adequaat op wordt gereageerd door een verzorger. Weer controle krijgen op datgene wat bijna voor je ogen afbrokkelt tot totale verlies en onderdrukking is dan nog maar op die ene manier aan te pakken. Vooral bij kinderen wordt zo’n reactie nogal eens verkeerd door de volwassenen geïnterpreteerd.
Voor mij geldt dat heel sterk. Zelfs dingen die niks direct met mij te maken hadden vroeger, dacht ik op te lossen met “pleasen”. Al was het maar een kleine glimlach zo van “lieverd”, werd ik kalm en rustig. Als kind heb je nog geen complete rugzak om situatie op een verstandige en effectieve manier aan te pakken.
Je voelt daarom helaas bij deze mensen vaak in eerste instantie ook helemaal op je plaatst en sterker nog je kan ze van repliek dienen op jouw vertrouwde manier. Zelf de reacties van de tegenpartij zijn volgens verwachting.
Het trieste is dat juist deze mensen ook zoeken of vallen voor types zoals ik. Sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele vrouwen die goed weten wat ze willen hadden in een veel vroeger stadium zo’n partner allang in zijn zelfmedelijden weten te drijven en laten smoren.
Juist vrouwen waar ze van wegblijven, alhoewel ze zich graag identificeren met zo’n type vrouw. Vaak hebben deze mannen geen andere keus dan een tweede keus en blijven jagen en hopen op een eerste keus. In de tussentijd komt die frustratie naar boven en schijnen ze zich te mogen en kunnen veroorloven om je alle hoeken van de kamer te laten zien wanneer het hun zint, fysiek of mentaal.
Gras is veel groener bij de buren en ze hebben je niet voor niets gekozen, jij schijnt dat voor hun waar te kunnen maken.
Projectie van hun eigen onkunde is hun verweer en het achterlijke is, ik zorg zelf voor die reflectie, ik sta daar te schitteren als een gepoetste spiegel zo van kom maar op. Oprollen dat doek en weg wezen, dat is wat eigenlijk zou moeten.
Dit zijn over het algemeen mannen met geen verantwoordelijkheidsgevoel of enig ruggengraat of eigenwaarde om vanuit hun zelf een relatie staande te houden. Het is als een stoel met drie poten, jij bent die vierde poot. En ze hebben me toch een knuffel gehalte of een ironie die je even alles doet vergeten, net wat je nodig hebt, je wil lachen en genieten en meteen alles uit de kast halen wat je ervoor over zou hebben, tonen dat jij juist jij wel dat geduld hebt en achter de schermen wilt kijken.
De sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele man, de stoel met vier poten, die fijn vindt dat je lekker zit en die naast je komt zitten.
Ik heb me voorgenomen om me te leren af te vragen of ik wel een opvullen moet willen zijn, en dus zoeken naar iemand die mij nodig heeft als een aanvulling, een verrijking, niet voor een weekend maar als een maat.
De sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele man, de stoel met vier poten, die
fijn vindt dat je lekker zit en die naast je komt zitten.
Gosh, wat weet je het allemaal goed als het tegen een ander mag zeggen, maar jah en is toch op geschreven en dat doet al goed!
Sterke, of sterker nog succes want dat wordt het !
Groet Undo
Ik zit zo jouw verhaal te lezen en OMG wat herken ik dit verhaal. Niet zo sterk als in de relatie nu, maar zeker in de relatie daarvoor.
Ook ik vraag me elke keer weer af wat me bezielt dat ik er weer voor ging en zelf nu weer voor ga.
Ik weet wel dat wanneer je je het “pleasen”eigen heb gemaakt doordat vroeger dat jouw enige manier was om onmacht in enig macht om te zetten, het een automatisch mechanisme wordt wanneer daar niet adequaat op wordt gereageerd door een verzorger. Weer controle krijgen op datgene wat bijna voor je ogen afbrokkelt tot totale verlies en onderdrukking is dan nog maar op die ene manier aan te pakken. Vooral bij kinderen wordt zo’n reactie nogal eens verkeerd door de volwassenen geïnterpreteerd.
Voor mij geldt dat heel sterk. Zelfs dingen die niks direct met mij te maken hadden vroeger, dacht ik op te lossen met “pleasen”. Al was het maar een kleine glimlach zo van “lieverd”, werd ik kalm en rustig. Als kind heb je nog geen complete rugzak om situatie op een verstandige en effectieve manier aan te pakken.
Je voelt daarom helaas bij deze mensen vaak in eerste instantie ook helemaal op je plaatst en sterker nog je kan ze van repliek dienen op jouw vertrouwde manier. Zelf de reacties van de tegenpartij zijn volgens verwachting.
Het trieste is dat juist deze mensen ook zoeken of vallen voor types zoals ik. Sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele vrouwen die goed weten wat ze willen hadden in een veel vroeger stadium zo’n partner allang in zijn zelfmedelijden weten te drijven en laten smoren.
Juist vrouwen waar ze van wegblijven, alhoewel ze zich graag identificeren met zo’n type vrouw. Vaak hebben deze mannen geen andere keus dan een tweede keus en blijven jagen en hopen op een eerste keus. In de tussentijd komt die frustratie naar boven en schijnen ze zich te mogen en kunnen veroorloven om je alle hoeken van de kamer te laten zien wanneer het hun zint, fysiek of mentaal.
Gras is veel groener bij de buren en ze hebben je niet voor niets gekozen, jij schijnt dat voor hun waar te kunnen maken.
Projectie van hun eigen onkunde is hun verweer en het achterlijke is, ik zorg zelf voor die reflectie, ik sta daar te schitteren als een gepoetste spiegel zo van kom maar op. Oprollen dat doek en weg wezen, dat is wat eigenlijk zou moeten.
Dit zijn over het algemeen mannen met geen verantwoordelijkheidsgevoel of enig ruggengraat of eigenwaarde om vanuit hun zelf een relatie staande te houden. Het is als een stoel met drie poten, jij bent die vierde poot. En ze hebben me toch een knuffel gehalte of een ironie die je even alles doet vergeten, net wat je nodig hebt, je wil lachen en genieten en meteen alles uit de kast halen wat je ervoor over zou hebben, tonen dat jij juist jij wel dat geduld hebt en achter de schermen wilt kijken.
De sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele man, de stoel met vier poten, die fijn vindt dat je lekker zit en die naast je komt zitten.
Ik heb me voorgenomen om me te leren af te vragen of ik wel een opvullen moet willen zijn, en dus zoeken naar iemand die mij nodig heeft als een aanvulling, een verrijking, niet voor een weekend maar als een maat.
De sterke onafhankelijke zelfbewuste stabiele man, de stoel met vier poten, die
fijn vindt dat je lekker zit en die naast je komt zitten.
Gosh, wat weet je het allemaal goed als het tegen een ander mag zeggen, maar jah en is toch op geschreven en dat doet al goed!
Sterke, of sterker nog succes want dat wordt het !
Groet Undo
Hallo Undo
Bedankt voor je bericht.
Er is ook veel herkenning voor mij in jouw verhaal, want o, wat zou ik ook graag een stabiel leven willen leiden, wat zou ik graag eens een partner hebben die "naast" me staat, en niet een die mij ziet als zijn vierde stoelpoot, zoals jij dat mooi omschrijft.
Altijd die onzekerheid, altijd begripvol en lief zijn, altijd een verlengstuk zijn, het moet anders kunnen, maar hoe!!!
Groetjes Ann
Bedankt voor je bericht.
Er is ook veel herkenning voor mij in jouw verhaal, want o, wat zou ik ook graag een stabiel leven willen leiden, wat zou ik graag eens een partner hebben die "naast" me staat, en niet een die mij ziet als zijn vierde stoelpoot, zoals jij dat mooi omschrijft.
Altijd die onzekerheid, altijd begripvol en lief zijn, altijd een verlengstuk zijn, het moet anders kunnen, maar hoe!!!
Groetjes Ann
ik herken ook heel veel in jullie verhalen. Zit zelf in de situatie dat mijn minnaar net een ander heeft ontmoet en ik ben aan de kant gezet terwijl ik eigenlijk al een paar maanden bezig ben om de stap te zetten om met hem te breken. Ik pas me al 2 jaar aan... zelfs het niet aanpassen was een soort aanpassen omdat ik wist dat dat de weg was om met hem verder te kunnen. Ik had zo gehoopt dat wij samen met onze problemen aan de slag konden. Hij met zijn bindingsangst en ik met mijn relatieverslaving. Ik zit nu steeds te denken: wat te doen als hij weer terug komt? Mijn verstand zegt me dat ik dan eindelijk de knoop zou moeten doorhakken en stoppen ...hem echt helemaal niet meer zien.. of het nog een kans geven.
Hebben jullie ook zo een last van de verslaving? echt het is net als afkicken van roken of toen ik stopte met drinken. Maar hoe leer je om niet obsessief aan je geliefde te denken? Iedere avond als ik naar bed ga, bid ik dat hij nooit meer terug komt en iedere ochtend vraag ik het Univers om hem over een paar weken weer mijn kant op te sturen.... zo dat IK kan beslissen of ik hem nog wil of niet. phhhhh wat is dit vermoeiend zeg! Alle die jaren... altijd weer een vent die emotioneel niet beschikbaar is!
Hebben jullie ook zo een last van de verslaving? echt het is net als afkicken van roken of toen ik stopte met drinken. Maar hoe leer je om niet obsessief aan je geliefde te denken? Iedere avond als ik naar bed ga, bid ik dat hij nooit meer terug komt en iedere ochtend vraag ik het Univers om hem over een paar weken weer mijn kant op te sturen.... zo dat IK kan beslissen of ik hem nog wil of niet. phhhhh wat is dit vermoeiend zeg! Alle die jaren... altijd weer een vent die emotioneel niet beschikbaar is!
..en ik snap het gewoon niet! als er nou een God is... waarom liet hij mij die avond wit licht zien rond deze 'emotioneel niet beschikbare' man? Waarom voelde het zo juist en was de eerste omhelzing alsof ik opging in het AL... terwijl ik zijn liefdes-blokade in zn rug voelde? en zeker wist dat ik hem MOEST helpen.. (ik weet hoe dat klinkt ha ha ha)
ik lach schreef
heb ik mezelf gewoon zo ontzettend in de maling genomen, of zijn de lessen nu geleerd en is het tijd om verder te gaan? Ik zou zo graag willen weten wat de bedoeling is met dit allemaal.... rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
ik lach schreef
heb ik mezelf gewoon zo ontzettend in de maling genomen, of zijn de lessen nu geleerd en is het tijd om verder te gaan? Ik zou zo graag willen weten wat de bedoeling is met dit allemaal.... rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrben nu een aantal van Anna's vele wijze worden op deze site aan het uitprinten!
http://www.norwoodgroep.nl/forum/viewto ... 6708#16708
thanx:-)
http://www.norwoodgroep.nl/forum/viewto ... 6708#16708
thanx:-)
Hallo Lis,
Ja, een relatieverslaving is echt lastig, je hebt het al moeten ervaren in je huwelijk, en nu ook in je latere relatie, aan de ene kant wens je de kracht te krijgen om los te laten, aan de andere kant droom je dat hij weer bij je terug komt, met alle ellende die er dan ook weer bij hoort, en die je eigenlijk helemaal niet wilt.
Al die wijze woorden van Anna, die heb ik ook allemaal uitgeprint, en lees het regelmatig. het helpt mij relativeren als ik er weer eens helemaal doorheen zit.
Sterkte en een lieve groet
Ann
Ja, een relatieverslaving is echt lastig, je hebt het al moeten ervaren in je huwelijk, en nu ook in je latere relatie, aan de ene kant wens je de kracht te krijgen om los te laten, aan de andere kant droom je dat hij weer bij je terug komt, met alle ellende die er dan ook weer bij hoort, en die je eigenlijk helemaal niet wilt.
Al die wijze woorden van Anna, die heb ik ook allemaal uitgeprint, en lees het regelmatig. het helpt mij relativeren als ik er weer eens helemaal doorheen zit.
Sterkte en een lieve groet
Ann