ik ben een relatieverslaafde. Voor het gemak noem ik hem David, hij is mijn collega en een vriend. Ik ben annex dwangneuroot, hoewel ik een relatieverslaving ook wel een neurose vind omdat ik alleen maar aan hem kan denken. Hij is mijn obsessie. Zo'n twee jaar geleden is het begonnen en ik herinner me dat anderhalf jaar geleden mijn leven niet meer leefbaar was. Ik lag hele nachten aan hem te denken en dan vooral aan wat ik mogelijkerwijs fout had gedaan of wat ik zou moeten doen om maar bevestiging van hem te krijgen. Inmiddels gaat het al veel beter en wordt de relatie gelijkwaardiger, maar ook dat doet pijn. Elke dag is een beetje afscheid nemen, een beetje rouwen, een beetje beseffen dat je ergens naar verlangt wat je niet kan krijgen. O het is wel goed voor me hoor, mijn zelfvertrouwen stijgt met sprongen, ik mag trots zijn op mezelf... maar het verlangen is nog zo groot
Herkent iemand dit?Groetjes,
Mrs. Pickwick