Mijn methode, Anna

Voor reacties en suggesties e.d.
Gesloten
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Mijn methode, Anna

#1 Bericht door Anna » ma jun 25, 2007 12:59 pm

Ik heb deze tekst ook als Word document op mijn website gezet (http://www.norwoodgroep.nl), bij 'Relevante zelf-therapie methoden', waar ook 'Hoe het werkt' en 'Voelen wat je voelt' staan.

Mijn methode

Wat ik 'mijn methode' noem is een combinatie van dingen die ik geleerd heb in de Oprah Winfrey Show *), onderdelen van de PRI methode van Ingeborg Bosch en wat dingen die ik zelf gaandeweg heb ontwikkeld en waarvan ik merkte dat ze werkten voor mij.
In de jaren dat ik veel gebeld werd door Norwood-vrouwen die op zoek waren naar hulp (doorverwezen door Stichting Korrelatie) merkte ik dat ik hier ook andere vrouwen mee kon helpen. Dit is een van de dingen die ertoe geleid hebben dat ik later mijn praktijk opende als 'Norwood-therapeut'.

Mijn visie
Een verslaving (of dwangmatigheid) is een manier om de pijn die we van binnen voelen niet te hoeven voelen. Door onze angst voor die pijn krijgt deze manier macht over ons en ons leven, het bepaalt (onbewust) de keuzes die we maken. Om het die macht over ons te ontnemen moeten we dit proces dus omkeren: leren de pijn juist toe te laten en WEL te voelen. Dit is het basisidee van mijn methode.

Ik zie hierbij een vergelijking met chantage. Iemand kan jou chanteren omdat je bang bent dat een bepaald geheim over jou (dat die persoon kent) naar buiten komt. Maar als je zelf dat geheim prijs geeft en bekend maakt, verliest die chanteur zijn macht over jou.
Hij heeft macht over jou zolang jij bang bent dat hij jouw geheim zal openbaren, en de mensen dat 'iets' over jou zullen weten. Het is dus eigenlijk jouw eigen innerlijke angst die macht over je heeft en niet die persoon. Als je zelf je geheim naar buiten brengt, breek je door de angst heen en verliest de chanteur datgene waarmee hij macht over je had: jouw angst dat je geheim naar buiten zal komen.

Zolang je je verzet tegen het voelen van pijn, uit angst voor die pijn, hebben alle middelen en manieren waarmee je probeert die pijn van je af te houden macht over jou, en als je die pijn toelaat en je ervoor openstelt, verliezen ze hun macht.

Door het toelaten van de pijn verliest (je angst voor) die pijn niet alleen zijn macht over je, maar je stelt je daarmee ook open voor allerlei andere processen die belangrijk zijn om weer heel en gezond te kunnen worden en een fijn en bevredigend leven te kunnen leiden.

De theorie
We maken in onze jeugd dingen mee die te pijnlijk zijn voor onze kinderpsyche om bewust te ervaren. Die zouden ons te veel beschadigen. Daarom zorgt onze psyche ervoor dat deze ervaringen en gevoelens verdrongen worden naar ons onderbewustzijn. Daar worden ze opgeslagen en bewaard tot we groot en sterk genoeg zijn om ze alsnog te verwerken. Onze psyche helpt ons daarmee door ons, als we volwassen zijn, in contact te brengen met mensen bij wie we diezelfde pijnlijke gevoelens kunnen ervaren als we destijds in onze kindertijd hebben ervaren, en geeft ons daarmee de gelegenheid in contact te komen met die gevoelens en traumatische ervaringen, zodat we die alsnog verwerken kunnen. Onze psyche brengt ons in contact met deze mensen door middel van aantrekkingskracht, dus dat we ons aangetrokken voelen tot bepaalde mensen om contact mee te hebben, of verliefd worden en een relatie aangaan. Dat we ons aangetrokken voelen tot mensen die ons pijn doen duidt erop dat we traumatische ervaringen van binnen met ons meedragen die om aandacht en uitwerking vragen.

In het contact met deze mensen worden er bij ons gevoelens van vroeger getriggerd. Dit gebeurt door dingen die ze zeggen, een bepaalde oogopslag, een toon, hun manier van doen enz. Op het moment dat deze kindergevoelens bij ons getriggerd worden schieten we in ons 'kindbewustzijn' (dit is een term uit de PRI methode van Ingeborg Bosch, te lezen in 'De herontdekking van het ware zelf'). We voelen dan de gevoelens die we als kind gevoeld zouden hebben (het zijn meestal nogal heftige gevoelens, die niet in verhouding staan tot wat er feitelijk gebeurt) en reageren op de gebeurtenis ook vanuit ons kindbewustzijn, met de reactiepatronen die we als kind ontwikkeld hebben (afweermechanismen) om ons in die situatie staande te houden, maar die in ons volwassen leven disfunctioneel en destructief zijn (nu creëren we er problemen mee). In ons kindbewustzijn zijn we niet in staat op een volwassen manier te reageren, of de situatie door volwassen ogen te zien.

In een contact of relatie worden niet alleen pijnlijke gevoelens uit ons verleden getriggerd maar ook gevoelens die juist heel fijn aanvoelen. Dit gebeurt meestal in de beginfase van de relatie (of vriendschap), dus als we iemand net leren kennen. We ervaren die 'positieve trigger' in de vorm van aantrekkingskracht, of verliefdheid, en we zien dan bij die ander bepaalde eigenschappen die ons het gevoel geven dat we bij deze persoon kunnen vinden waar we al zo lang naar op zoek zijn. Er worden diepe (onbevredigde) verlangens van vroeger getriggerd, we voelen ons heel vertrouwd met deze persoon en we hebben het gevoel dat het nu allemaal goed zal komen. We schieten in 'de droom', een door onszelf gecreëerde fantasie van hoe ons leven met deze persoon eruit zou kunnen zien (die los staat van wie en hoe deze persoon werkelijk is). We zitten in ons kindbewustzijn (in positieve gevoelens), ervaren de situatie vanuit ons kindbewustzijn en reageren erop vanuit ons kindbewustzijn, dus op een onvolwassen manier, en kunnen niet zien wie en hoe die ander werkelijk is.
En omdat deze persoon niet blijkt te zijn hoe we in onze eigen fantasie dachten dat hij was, worden we teleurgesteld en gekwetst. In deze fase van de relatie zijn het meer de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd die we over en weer bij elkaar gaan triggeren. Dit betekent dat die ander dingen doet en zegt die bij ons de pijnlijke gevoelens uit onze jeugd naar boven halen (uit ons onderbewustzijn). En de manier waarop we hierop reageren is de manier waarop we in onze jeugd hebben geleerd op onaangename gevoelens te reageren. En deze manier van omgaan met onaangename gevoelens (die we in onze jeugd hebben aangeleerd) en waarmee we reageren op onze partner, is precies wat bij onze partner de pijn uit ZIJN jeugd naar boven haalt. Het is de manier waarop hij in zijn jeugd gekwetst en beschadigd is. En onze partner zal dan reageren op die pijn met de manier waarop hij in zijn jeugd heeft geleerd met onaangename gevoelens om te gaan. Dit is dus een wederzijds mechanisme (ik noem het zelf altijd 'de kruisbestuiving', als grapje). En zo gaan we elkaar over en weer pijn doen, en stapelt de pijn zich op en op, en komen we in een strijd terecht zonder te weten waar de pijn die we voelen werkelijk vandaan komt, en zonder te weten hoe we dit patroon kunnen doorbreken.
De manier waarmee we in onze jeugd hebben geleerd met pijn om te gaan en waarmee we onszelf toen beschermden, is in ons volwassen leven een destructieve manier van reageren (voor onszelf) waarmee we anderen kwetsen en beschadigen. En waardoor we in onze relaties geen veiligheid en emotionele intimiteit kunnen opbouwen.

Als we dit mechanisme begrijpen, kunnen we er op een andere manier mee omgaan, en kunnen we het contact met de ander gebruiken om in contact te komen met gevoelens en traumatische ervaringen uit ons verleden om deze alsnog te verwerken. En als onze partner ook iemand is die hiervoor openstaat en dit mechanisme begrijpt, kunnen we elkaar daarmee helpen en onze relatie verdiepen (waarachtige intimiteit creëren). Maar ook in ons eentje, dus zonder partner, kunnen we leren dit mechanisme op een effectieve manier te gebruiken om in contact te komen met ons verleden en oude pijn te verwerken.

We kunnen de gebeurtenissen in ons dagelijks leven gebruiken om te leren pijnlijke gevoelens toe te laten en te ondergaan en op een gezonde functionele manier te verwerken. Zowel de pijnlijke gevoelens van vroeger die aldoor getriggerd worden, als de gewone pijn die hoort bij het leven. Pijn die een gezond mens voelt bij de pijnlijke dingen in het leven. Als we niet leren accepteren dat er in het leven dingen gebeuren die pijn doen, en we deze pijn niet leren accepteren en ondergaan, zal onze angst voor pijn de regie over ons leven houden.

Door al onze gevoelens toe te laten, te ondergaan en bewust te voelen, kunnen we inzicht krijgen in hoe we in elkaar zitten en onszelf leren kennen zoals we diep van binnen zijn: onze angsten, onze negatieve ideeën over onszelf (die we aldoor op anderen projecteren, en ook steeds weer 'waarmaken'), onze destructieve patronen die we als kind hebben aangeleerd om onszelf staande te houden (waar we in ons volwassen leven veel problemen mee creëren) en ons 'onechte zelf' dat we hebben gecreëerd in de hoop meer aandacht, liefde en erkenning te krijgen. Zo kunnen we dus inzicht krijgen in waar al die patronen vandaan komen, hoe die ontstaan zijn en waarom. We kunnen onze gevoelens en onze negatieve patronen gaan BEGRIJPEN en daarmee een positieve, liefdevolle innerlijke relatie met onszelf van binnen ontwikkelen (wat heel belangrijk is om te kunnen leren op een positieve, respectvolle manier voor onszelf op te komen!). We krijgen weer contact met ons authentieke zelf en onze innerlijke stem, die we nodig hebben om te kunnen voelen wat we moeten doen en ons leven op een bewuste manier vorm te geven. We kunnen het onderscheid gaan zien en voelen tussen onze authentieke gevoelens en innerlijke stem enerzijds, en onze 'aangeleerde' gevoelens anderzijds. Met 'aangeleerde gevoelens' bedoel ik al die gevoelens en (dwangmatige) reactiepatronen en afweermechanismen die we in onze jeugd ontwikkeld hebben om onszelf staande te houden in een beschadigende, niet-voedende situatie, en die in ons volwassen leven een destructieve en/of belemmerende rol spelen.

Je gevoelens toelaten en steeds weer onderzoeken met de bedoeling er iets van te leren, is een manier om uit de slachtofferrol te stappen en echt verantwoordelijkheid te nemen voor jezelf, je gevoelens en behoeften en wensen, je leven en je persoonlijke ontwikkeling.
Dit zijn allemaal belangrijke dingen om een gezond en evenwichtig iemand te kunnen worden en een fijn en bevredigend leven te kunnen leiden. En om je passie in het leven te vinden en jezelf te kunnen ontplooien en optimale vervulling te vinden.

Door te begrijpen waarom we mensen aantrekken die ons pijn doen, kunnen we deze situaties gebruiken om iets over onszelf te leren en te groeien. En als we dat doen zullen we dergelijke relaties en situaties steeds minder nodig hebben (om van te leren) en zal die aantrekkingskracht afnemen. Daarnaast zullen we steeds beter in staat zijn afstand te bewaren en onszelf op een functionele manier te beschermen tegen beschadigende, niet-voedende situaties en mensen.

Wat te DOEN
We kunnen leren situaties in het dagelijks leven te gebruiken om in contact te komen met ons innerlijk. Dit kun je als volgt doen: als je emoties voelt in een bepaalde situatie probeer daar dan niet op een impulsieve op te reageren (vanuit kindbewustzijn), maar ga op een later tijdstip die dag als je rustig met jezelf alleen bent in gedachten terug naar de situatie en de gevoelens die je in die situatie ervaarde, om die goed te onderzoeken. Laat de gevoelens helemaal toe en probeer bewust te voelen wat je allemaal voelt. Wat zijn dit voor gevoelens? (benoem ze) Wat voel je precies? Waar doet dit je aan denken? Probeer te zien waar of wanneer je in je leven dit soort gevoelens eerder hebt gevoeld. Laat alles ongeremd en ongecensureerd naar boven komen, emoties, associaties, beelden, inzichten enz. Bij mij werkt het vaak het best als ik alles opschrijf, de situatie, mijn gevoelens, mijn gedachten, ook de inzichten die ik al schrijvende krijg. Ik ga al schrijvende door het hele proces heen. John Gray zegt: 'dan praat je met je ziel'. Zelf heb ik altijd het gevoel dat mijn 'gids' (een hogere intelligentie die mij helpt) erbij aanwezig is om het proces te sturen en mij te helpen verbanden te zien en inzichten te krijgen. Mijn ervaring is: als je er op die manier DOORHEEN gaat, dus als je vanuit je kindbewustzijn gaat schrijven, en door alle emoties heen gaat en die bewust ervaart, dan kom je uiteindelijk weer in je volwassen bewustzijn terecht, waardoor je inzicht krijgt en BEGRIJPT wat je voelde, en waarom je dat zo voelde. En als je er helemaal doorheen bent en alles duidelijk is, kun je daarna meestal ook duidelijk VOELEN wat je met deze situatie wilt. Dus of je terug wilt gaan naar die persoon en zeggen: 'wat je toen zei of deed vond ik niet leuk, daar heb je me mee gekwetst', maar nu vanuit je VOLWASSEN bewustzijn, dus waarbij je zelf verantwoordelijkheid neemt voor je gevoelens en er op een respectvolle manier mee omgaat. Of dat je denkt: nee, ik hoef er niets meer mee, ik begrijp nu waarom ik dit voelde en het heeft niet zoveel met die ander te maken, deze pijn zit in MIJ, die is afkomstig uit mijn eigen verleden, en het is niet functioneel om daar verder met deze persoon over te praten. Of dat je denkt: het heeft geen zin om hier nog een keer over te gaan praten, dit is hoe die persoon IS en daar verander ik niks aan, ik kan beter wat meer afstand nemen zodat hij/zij me niet meer kan kwetsen.
Je kunt vanuit je volwassen bewustzijn op een veel betere manier communiceren over pijnlijke gevoelens dan vanuit je kindbewustzijn. Meer op een manier waarbij je zelf verantwoordelijkheid neemt voor je gevoelens, en er niet die ander de schuld van geeft (praten in verwijten en beschuldigingen, praten in de JIJ-vorm in plaats van de IK-vorm).
Als het gaat om een partner of goede vriend(in), is het wel belangrijk om over deze gevoelens te praten, omdat het onderdeel is van wie je bent, en ook dit soort gevoelens belangrijk kunnen zijn om van elkaar te weten als je elkaar echt goed wilt leren kennen.

Mijn leven is veranderd doordat ik, toen ik de belofte deed het Norwood-programma te gaan volgen, ben begonnen iedere dag alles wat ik die dag aan emotionele dingen had meegemaakt op te schrijven en uit te werken. Dat doe ik nu 16 jaar later nog steeds iedere dag (als er enerverende dingen zijn gebeurd). Ik schrijf alles op net zo lang tot ik de situatie en al mijn gevoelens begrijp en ik er klaar mee ben (voor dat moment). Dit BEGRIJPEN van mijn gevoelens (en mijn dwangmatige neigingen) heeft bij mij tot gevolg gehad dat ik een wat ik noem 'liefdevolle, respectvolle houding' kon ontwikkelen ten opzichte van mijn gevoelens, dus niet meer te oordelen, bagatelliseren, ontkennen, wegrationaliseren, tegen mezelf zeggen 'je stelt je aan' of 'wat doe je moeilijk' of 'je moet niet zeuren', wat in mijn ogen een heel liefdeloze, respectloze, destructieve en vijandige manier van omgaan met jezelf is. Ik leerde mezelf dat te geven waar ik altijd naar verlangd had en nooit (genoeg) gekregen. Ik werd zelf de liefdevolle, begrijpende moeder die ik nooit gehad had. En door alles te voelen wat ik voelde, en deze gevoelens niet te veroordelen maar te onderzoeken en te begrijpen, leerde ik mezelf kennen zoals ik werkelijk was diep van binnen onder al die pijnlijke, destructieve patronen die ik in mijn jeugd had aangeleerd om in die emotioneel gewelddadige, niet-voedende situatie te kunnen overleven. Op die manier ontwikkelde ik een gevoel van compassie met mezelf, en daarmee automatisch ook voor anderen (dat leek daaruit voort te komen). Ik leerde hoe ik mijn gevoelens op een functionele manier kon verwoorden, op een manier vanuit liefde en respect voor mijn eigen gevoelens, en niet meer vanuit de negatieve oordelen die ik uit mijn jeugd had meegenomen. Door dat begrip (= acceptatie) en die compassie die ik van binnen voelde, begonnen die negatieve patronen ook te veranderen. Er begon bij mij van binnen iets tot rust te komen, een gevoel van 'het komt allemaal toch nog goed'. Iets wat ik eerst aldoor op ANDEREN projecteerde (bij anderen zocht) vond ik nu binnen mijzelf door mijn eigen manier van omgaan met mijn eigen gevoelens. Of eigenlijk was het niet zozeer een gevoel van 'het komt allemaal toch nog goed', maar meer een gevoel van 'het IS allemaal goed', een gevoel van vrede in mijn hart. Maar dan moet ik ook vertellen over een derde factor die hierbij een grote rol heeft gespeeld, en dat nog steeds doet.

Stap Drie (van de Twaalf Stappen)
"Stap Drie: Wij hebben besloten onze eigen wil en ons leven over te dragen aan de zorg van God/ onze Hogere Macht (in het besef dat wij onmogelijk even goed als deze Hogere Macht kunnen weten wat goed voor ons is)."

Deze stap is voor mij ook heel belangrijk geweest. Ik ben niet religieus opgevoed, maar voordat ik deze stap deed wist ik wel dat er een andere, voor ons onzichtbare wereld is, en dat er hogere intelligenties zijn die ons willen helpen. Ieder mens op aarde heeft helpers uit de voor ons onzichtbare wereld om zich heen. Toen ik zover was om Stap Drie te doen heb ik me hier bewust voor open gesteld. Maar de manier waarop ik daar nu mee omging had te maken met iets wat ik gelezen had in het tweede boek van Robin Norwood en wat mij diep geraakt had.

"We begaan naar mijn mening een grote vergissing wanneer wij in onze gebeden vragen om een specifiek resultaat, of het doen plaatsvinden van een bepaalde gebeurtenis in ons leven, zoals het opduiken van een man (die onze partner moet worden), of het winnen van de hoofdprijs in de loterij. Aangezien wij onmogelijk even goed als die Hogere Macht kunnen weten wat werkelijk goed voor ons is, bestaat er grote kans dat wij met dergelijke vragen (en specifieke affirmaties) onze eigen geestelijke, emotionele en spirituele groei, en dat wat goed voor ons is ernstig belemmeren. (…) Waar wij in onze gebeden om vragen behoort altijd het karakter te hebben van een verzoek om leiding door spirituele beginselen, in plaats van een uit onze eigen wil voortkomende vraag om een specifiek ding, een specifieke gebeurtenis of een bepaald persoon." (2/72, 73)

Het raakte mij omdat ik voelde dat er een diepe waarheid in zat. Ik besefte dat ik in mijn gebeden niet om bepaalde dingen moest vragen (bijv. het mogen stoppen met een relatie die ik niet los kon laten), maar dat ik de leiding over mijn leven moest overgeven aan die hogere macht in het besef en het vertrouwen dat die hogere macht veel beter weet wat goed voor me is dan ik zelf met mijn beperkte aardse bewustzijn. En misschien was die relatie waar ik zoveel pijn in ervaarde wel juist wat ik nodig had om te kunnen groeien.

Verder was er een zin in een van de teksten die we lazen tijdens de bijeenkomsten van de Norwoodgroep die luidde:

"Niets, absoluut niets gebeurt in Gods wereld bij vergissing.... (…)"

Dit is een zin die ik heel vaak tegen mezelf heb gezegd, en nog wel eens zeg. Het is een zin die bevestigt waar ik diep van binnen in geloof, namelijk dat zelfs al die pijnlijke destructieve dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt (en gedaan) en nog meemaak geen 'vergissing' zijn en dat alles wat we meemaken in ons leven een bedoeling en betekenis heeft. Door dit besef was ik er op een gegeven moment klaar voor om Stap Drie te doen. Ik maakte een gebed voor mezelf dat ik iedere avond voor het slapen gaan in mezelf opzei:

"Lieve God, leid mij en laat met mij gebeuren wat goed voor me is, zodat ik kan ervaren en zijn waarvoor ik hier ben (op aarde), ik ben bereid alles te ondergaan wat daarvoor nodig is, en ik hoop dat u mij de kracht wil geven dat ook te kunnen."

Ik besefte iedere keer als ik dit gebed opzei dat ik eigenlijk zei: ik accepteer al die pijn en die pijnlijke situaties in mijn leven, als dat is wat ik nodig heb om te kunnen helen en spiritueel te groeien. Het betekende dat ik me er niet meer tegen verzette, maar in overgave door de pijn heen ging (daarbij soms mijn hogere macht om kracht vroeg) en accepteerde dat ik bepaalde problemen en handicaps heb en dat die horen bij mij en mijn leven.

Door deze dingen te accepteren als horend bij mijn leven, door leiding te vragen aan een hogere macht en me daaraan over te geven (er onvoorwaardelijk op te vertrouwen) en iedere dag de dingen die ik meemaakte op te schrijven en door de pijnlijke emoties heen te gaan, en mijn gevoelens en dwangmatige neigingen te begrijpen, veranderde er van alles bij mij van binnen én in mijn leven. Er kwam meer rust en evenwicht, en meer ruimte om te genieten van de mooie, fijne dingen van het leven. En dat waren heel andere dingen dan de 'kicks' die ik vroeger altijd had gezocht!

Ik hoefde geen problemen meer op te lossen of antwoorden te vinden op vraagstukken in mijn leven (die me daarvoor altijd bezighielden) doordat ik in contact was met mijn innerlijke stem en zo ieder moment kon voelen wat ik op DAT moment moest doen. Ik leerde te leven in het HIER EN NU, van steen op steen te stappen door de rivier zonder de overkant te zien, maar alleen telkens de eerste steen die voor mijn voeten lag. Dat gaf rust en vrede in mijn leven, en mijn leven vulde zich vanzelf in, en ontrolde zich op een 'organische' manier, met dingen die op een natuurlijke manier pasten bij wie ik werkelijk was en wat ik goed kon en fijn vond om te doen. Door zo te leven veranderde mijn leven totaal, en zonder dat ik het zelf in de gaten had. Alleen door achterom te kijken zag ik dat mijn leven in niets meer leek op hoe het geweest was, met al die chaos en drama's en al die problemen die er altijd waren.

Mijn advies
Ga oefenen en jezelf trainen, in iedere situatie die onaangename, pijnlijke emoties oproept. Reageer dan niet IN de situatie (dit zul je niet gelijk kunnen, gun jezelf de tijd om het te leren!) en neem de situatie mee naar huis (als je met jezelf alleen bent) om hem daar uit te werken, door door de gevoelens heen te gaan, ze te begrijpen, terug te komen in je volwassen bewustzijn, waar je kunt voelen wat je ermee wilt. Het is vooral DIT wat je leven enorm zal veranderen! (niet meer te reageren vanuit kindbewustzijn, maar vanuit volwassen bewustzijn).
Alles voelen wat je voelt, geen gevoelens wegdrukken, veroordelen enz., maar toelaten, bewust ondergaan, en luisteren wat die gevoelens je te vertellen hebben, zonder erover te oordelen. Door naar ze te luisteren kun je je authentieke zelf leren kennen en in contact komen met je innerlijke stem.
Als er problemen zijn die je niet aankunt, die te groot voor je zijn, schrijf het dan op een briefje en leg het bij een waxine lichtje en vraag aan het hogere om een oplossing die zo goed mogelijk is voor alle betrokken, en zeg: 'laat het me maar voelen wat ik moet doen, ALS ik iets moet doen', en probeer het dan los te laten (maar wel in contact te blijven met je gevoel!). Iedere keer als je weer gaat malen kijk je even naar het brandende kaarsje en denk je: o nee dat hoeft niet, ik heb het overgegeven en er wordt aan gewerkt. Vertrouw erop dat de dingen die gebeuren, hoe pijnlijk ze soms ook zijn, een reden en een betekenis hebben. Als je jaren verder bent zul je dat veel duidelijker kunnen zien. "Niets in Gods wereld gebeurt bij vergissing….."

Ontwikkel EMOTIONEEL BEWUSTZIJN!
Emotioneel bewustzijn = macht!
Emotioneel bewustzijn betekent dat je het weet wanneer je iets voelt. Dat je weet WAT je voelt, dus welke gevoelens je precies hebt. Dat je weet waarom je die gevoelens voelt, en waar ze mee te maken hebben en/of waar ze vandaan komen. Dat je weet welke gevoelens er op dat moment getriggerd worden uit je jeugd en met welke traumatische ervaringen die te maken hebben, dus dat je dat in de situatie herkent en weet: hier moet ik nu niet op reageren vanuit mijn kindbewustzijn, maar eerst (als ik straks alleen ben) die gevoelens uitwerken, door het hele proces heengaan tot je weer in je volwassen bewustzijn bent en weet wat je ermee wilt.
Als je emotioneel bewustzijn ontwikkelt en leert pijnlijke gevoelens (waar je bang voor bent) te ondergaan en te verwerken, verliezen deze pijnlijke emoties hun macht over je. En daarmee de mensen die ze bij je triggeren. HET ZIJN NIET DIE MENSEN DIE MACHT OVER JE HEBBEN, maar je eigen pijn en je angst voor die pijn in je eigen innerlijk!

Emotioneel bewustzijn ontwikkelen betekent niet dat je pijnlijke situaties moet opzoeken, of een destructieve relatie moet vasthouden. Als je in een destructieve relatie verwikkeld bent, bijv. met iemand die verslaafd is, of dwangmatig destructief, of gewelddadig gedrag vertoont, en je kunt deze relatie niet loslaten, dan betekent dat dat je iets uit te werken hebt, iets wat je kunt leren in het contact met die persoon. Het is niet mogelijk om een fijne bevredigende relatie met deze persoon te hebben, omdat zowel jij als die ander oude destructieve patronen moet leren ombuigen naar gezondere effectieve manieren van omgaan met je gevoelens. Een verslaving is een extreem destructieve en disfunctionele manier van omgaan met pijnlijke emoties. Een manier waardoor je geen contact met elkaar kunt krijgen (waarachtige aandacht en respect voor elkaars gevoelens) en geen intimiteit kunt ontwikkelen (veiligheid en vertrouwen).

Dat je relaties aangaat en mensen aantrekt om in contact te komen met de pijn van vroeger, betekent niet dat je je moet blootstellen aan een situatie (of relatie) waarin je voortdurend gekwetst en slecht behandeld wordt!
Het betekent dat je moet begrijpen waarom zo iemand je aantrekt en dat je je aandacht moet richten op je gevoelens van BINNEN, en niet op degene die die gevoelens getriggerd heeft (BUITEN je), en daar strijd mee aangaan, of proberen hem te veranderen of hopen dat dat zal gebeuren, want dat is proberen het probleem op te lossen waar het probleem niet zit. Het zit bij jou van binnen, ook de reden en oorzaak waarom je deze persoon aantrekt. Het gaat er dus om je aandacht te richten op je gevoelens (die door de ander getriggerd worden) en om op die manier in contact te komen met je eigen onverwerkte issues en die uit te werken! (zodat je zulke relaties niet meer nodig hebt en zulke personen je niet meer aantrekken).
Als je er zelf bewust voor kiest om alles wat er aan gevoelens getriggerd wordt (ook als je geen relatie hebt!) te gebruiken om jezelf te leren kennen, pijnlijke gevoelens te leren ondergaan en je verleden uit te werken, heb je het niet nodig een relatie aan te gaan en kun je wachten met het aangaan van een relatie tot je je eigen leven meer op orde hebt (je financiën, een fijne leefplek voor jezelf, meer orde en rust en evenwicht), meer emotioneel bewustzijn hebt ontwikkeld en een gezondere manier van omgaan met je gevoelens hebt aangeleerd. Aan de andere kant denk ik dat als er iemand op je pad komt met wie je een heel sterke en speciale aantrekkingskracht voelt, dat daar een reden voor is en dat je in de relatie met die persoon belangrijke dingen kunt leren over jezelf als je je daarvoor openstelt.

Dwangmatigheid
Als je dwangmatigheid voelt, dwangmatige neigingen, een onbedwingbare drang, kun je deze gevoelens gebruiken om in contact te komen met onverwerkte trauma's uit je verleden. Onder dwangmatigheid zit altijd een trauma. Dwangmatigheid ontstaat door en wordt gegenereerd en gevoed door traumatische ervaringen in je verleden. Door de oefening voor dwangmatigheid te doen, kun je erachter komen om welk trauma het hier gaat, en je kunt er de dwangmatige drang mee doorbreken.

Oefening voor dwangmatigheid:
Als je zo'n onbedwingbare drang voelt om een bepaald iets te doen, ga dan zitten (met je ogen dicht), concentreer je op dat gevoel van die drang, en stel je vervolgens voor (in je verbeelding) dat je datgene waartoe je je 'gedwongen' voelt NIET gaat doen, en kijk dan wat voor gevoelens er dan naar boven komen, en wat voor gedachten er in je opkomen. Als ik NIET toegeef aan deze drang, als ik dit NIET doe, wat gebeurt er dan? waar ben ik bang voor dat er dan gebeurt? wat gaat er dan fout? En wat er dan in je opkomt is vaak de sleutel tot datgene waar die dwangmatigheid vandaan komt.
Je kunt deze oefening ook gebruiken voor bepaald dwangmatig (destructief) gedrag, een dwangmatige gewoonte waar je maar niet mee kunt stoppen. Stel je dan in gedachten voor wat er zou gebeuren als je dit gedrag niet meer deed. Is er iets waar je bang voor bent of wat je niet prettig zou vinden dat zou gebeuren als je dit gedrag naliet? Wat er dan in je opkomt kan de sleutel zijn tot iets in je jeugd dat om aandacht en uitwerking vraagt.

Ik zal een voorbeeld geven. Een aantal jaren geleden zat ik vast in een e-mail verslaving met een man. De e-mail uitwisseling met die man nam op dat moment een centrale plaats in in mijn leven. Het was het eerste waar ik aan dacht als ik opstond. Als ik het blauwe streepje van de e-mail zag (dat er e-mail aankwam), voelde ik de adrenaline al door mijn aderen stromen. En ook al voelde het niet goed en bezorgde het mij aldoor veel frustraties, het lukte me niet ermee te stoppen. Ik heb dat wel verschillende keren geprobeerd, maar op een of andere manier raakte ik er toch steeds weer in verstrikt. Hij wist me iedere keer weer zover te krijgen dat ik toch doorging. Tot ik de oefening voor dwangmatigheid deed. Ik had weer een e-mail van hem gekregen en gelezen wat er in stond en ik stelde me nu voor dat ik er niet op zou reageren. Ik voelde onmiddellijk een bijna ondraaglijk onaangenaam gevoel! En ik voelde ook hoe sterk het gevoel was van: ik MOET erop reageren! Ik realiseerde me dat ik steeds als ik dingen over mezelf schreef, hij daarop reageerde met een reactie waardoor ik het gevoel kreeg dat hij me niet begreep zoals ik het bedoelde, en ik voelde dan een sterke behoefte om dat recht te zetten en uit te leggen hoe het WEL zat. Op een of andere manier was het idee dat hij een verkeerd idee had over hoe het werkelijk zat bij mij, en dat hij mij niet begreep zoals ik het bedoelde, ondraaglijk voor me. Maar ik realiseerde me nu dat het mij waarschijnlijk NOOIT zou lukken die dingen zo uit te leggen dat hij ze begreep zoals ik ze bedoelde. Ik begreep dat dat gewoon te maken had met wie hij was (en wie ik ben, het verschil tussen ons), en daardoor besefte ik (en voelde dat nu ook echt zo!) dat ik het beter los kon laten. Dat was anders dan het gevoel dat ik het beter los kon laten dat ik eerder had gehad. En ik voelde nu ook waar die onbedwingbare drang en behoefte om begrepen te worden vandaan kwam. Ineens zag ik situaties waarin ik bijna hysterisch probeerde tot mijn moeder door te dringen, als ik met iets bij haar kwam waar ik mee zat. Het lukte me nooit iets tegen haar te zeggen zodat ze me begreep zoals ik het bedoelde! Het voelde alsof ze mijn woorden en mijn kwetsbaarheid gebruikte om haar eigen kritiek op me te uiten. En daar heb ik een diepe diepe pijn (frustratie en eenzaamheid) aan overgehouden. Ik kon nu contact maken met dat trauma en het uitwerken (alles uitgebreid opschrijven en erdoorheen gaan), en daardoor kon ik de e-mail verslaving met die man (die mij toch niet begreep zoals ik het bedoelde) nu wel echt loslaten.

En zoveel jaren later, nadat ik die oefening deed, kan ik ook zien dat mijn moeder destijds ook geen betere manier tot haar beschikking had om met haar gevoelens om te gaan en haar frustraties (over mij) te uiten (die ik nu wel kan begrijpen). Ik kan zien dat er vroeger in dat gezin waarin wij leefden geen enkel contact was, in de eerste plaats tussen mijn ouders niet, maar ook niet tussen mijn ouders en mijn broer en mij. We waren allemaal even eenzaam. En niemand had het bewustzijn en de communicatieve vaardigheden tot zijn/haar beschikking om dat op een goede manier uit te werken en echt contact te krijgen met de ander. En ik heb zelf in mijn volwassen leven ook altijd relaties gehad waar datzelfde probleem speelde: dat ik me eenzaam voelde en geen contact kon krijgen met die persoon (mijn partner). Altijd emotioneel onbereikbare mannen uitgezocht (die beschadigd waren en disconnected), maar zelf ook niet weten hoe het moest.



*) Uit de Oprah Winfrey Show: Erica Chopich & Margaret Paul over een liefdevolle innerlijke relatie met jezelf (‘Healing your aloneness’); Harville Hendrix over waarom je mensen aantrekt die je pijn doen (‘Getting the Love You Want’ en ‘Keeping the Love You Find’); John Gray over hoe je je gevoelens in het hier en nu kunt begrijpen door het verband met je verleden te zien en ze voor jezelf uit te werken door ze op te schrijven (de cursus ‘Personal Success’); Sarah Ban Breathnach over iedere dag je dankbaarheid uiten of opschrijven voor de dingen die je hebt en meemaakt (gratitude journal); en Gary Zukav, alles wat hij heeft verteld over verslavingen en dwangmatigheid, en het overwinnen daarvan, uit zijn eigen ervaring (als sexverslaafde) en over 'responsible choices', 'external power vs authentic power' enz.
Laatst gewijzigd door Anna op ma apr 12, 2010 2:13 pm, 2 keer totaal gewijzigd.

Gesloten