Bekend

[Moona]

Hoi,

Ik las het stukje dat Anna had geschreven over 'n onverwerkte jeugd en dat je een partner kiest (onbewust) die dezelfde gevoelens triggert uit je jeugd.

Ik herken dit heel sterk...

Mijn moeder was denk ik (nooit vastgesteld) manisch. Mijn vader was vaak de pineut. Moeder werkte niet noch ons verzorging en de rest. Niet onbelangrijk: ik had vaak het gevoel dat me moeder me gebruikte om niet alleen te hoeven zijn, maar nooit deed ze iets alleen voor mij.
Mijn vader was emotioneel afwezig en als hij wát zei dan was het vaak alleen maar over dingen die niet mochten.

In mijn relatie merk ik dat ook. In het begin was alles 'mooi'. Totdat ik een kinderwens kreeg (27). Maar vaak merkte dat ik me hoe dan ook soms eenzaam voelde. Verliefd, maar op niveau praten was er niet. We deden gewoon maar wat... go with the flow..

Ik verwachte nadat we elkaar 2 jaar kenden me misschien zou trouwen, hij leek me de ideale man, met alles erop en eraan.

Dit gevoel kwam immers doordat hij zoveel voor me over had. Nooit boos op me kon zijn, me op vakantie nam, altijd het iniatief nam en kadootjes meenam.

Op die vakantie zag ik dat hij toch wel rustig, wel lief, maar ik was bang mijn wensen te uiten. Bang dat ik die droom zou kapot maken. Hierdoor werd ik erg onzeker, tot voorheen voelde ik me het tegenovergestelde. Voor onze vakantie zagen we elkaar om de maand want hij woonde nog destijds in VK. Hij nam vaak het iniatief. Dit was NIEUW voor mij... Ik dacht deze man heeft veel voor mij over. Na anderhalf jaar verliet hij het ouderlijk huis. Hij woonde thuis. Kon goed in zijn eigen onderhoud voorzien verder.
Ik denk dat ik dingen ergens te overhaast heb. Hij woonde namelijk thuis, en kwam altijd naar mij. Maar omdat hij thuis woonde en ook nog eens ver weg. Wilde ik wel weten waar hij nou woonde. Ik nodigde mijzelf uit. Toen zei hij: wil je mijn ouders ontmoeten? Ik dacht dat ik door de grond ging (geestelijk). Vond achteraf dat hij dit moest doen als eerst...

Ik heb steeds gevoel wanneer ik initiatief neem zoals vragen over kinderen, samenwonen... te veel geef. Terwijl ik vind dat een man dit moet doen. EN is romantischer. Maar goed. De problemen kwamen toen ik eindelijk had gehoopt had hij na anderhalf jaar zou vragen of we zouden gaan samenwonen, ik er mee aankwam. Hij dacht er een maand over na. Hierna nog besproken over wie naar wie. Maar hij wilde perse naar Amsterdam komen. Goed... Hier aangekomen. Zie ik dat hij veel blowt (wiet rookt). Dit deed hij regelmatig als hij hier dan een paar dagen was. Maar nu zag ik dat hij dit élke dag deed. Niet een, maar drie á vier per dag.

Ik zag ineens mijn dromen in duigen gaan. Ik begon nog onzekerder van mijzelf te worden...

Ik had de problemen van een verslaafde al verschillende malen in mijn leven ondervonden. Waaronder een verslaafde zus, broer aan blowen. Dit deed mij zo erg zeer, haast onverdraagelijk bijna. Ik dacht dit allemaal achter me te hebben gelaten. Woon ik wéér met een verslaafde. Mijn vorige (zeer korte) relaties waren ook al problematisch. Ik heb denk ik maar echt een goede relatie gehad waar ik nog contact mee heb. Die mij nam zoals ik was, inclusief mijn verleden. Deze jongeman, leek niet echt geintereseerd in mijn verleden. Zo voelde dit ook. Zweefde in zijn eigen kleine wereldje.

Ik wilde hem niet veranderen en vond hem perfect. Totdat ik inzag dat dit problemen zou geven. Zei bijvoorbeeld tegen hem dat hij ermee moest stoppen. Ook gaf ik uitleg aan van het waarom.

Verder is hij heel huiselijk. Was vaak ook wel trots dat ik mijn eigen dingen had, vriendinnen had.

Maar toch merk ik dat ik tóch dat ook doordat er steeds vaker conflicten waren over wie kookt, of dat hij me egoistisch noemde omdat ik me dan terug trok en hem even vergat. Dat kon hij niet hebben. Vaak wilde ik wel met hem praten maar ik denk dat ik het op een gegeven moment opgegeven had en dacht: hij komt zelf wel naar me toe. Maar was vaak dwangmatig met dat ik meer in het huishouden moest doen, gunde mijn vakantie weg met een vriendin niet. Tot heden had ie het er zelfs over. Want zo zegt hij dat ik alleen maar aan mijzelf denk, en hij vaak wel voor twee mensen denkt. Tijdens een ruzie ben ik weggelopen en dan zei hij: o, mooi ben jij, loop maar weg. Laat me maar weer in de steek.

Maar hij vergeet dat hij zelf (want meneer heeft een kort lontje) steeds weg liep of dreigde weg te gaan... totdat hij dit nu echt heeft gedaan en ik hem erbij heb geholpen. Want ik zei, nou als je een man bent van je woord, dan ga je toch?

Ik werd zijn dreigementen steeds zat. Want als hij terug kwam na wat aantal uurtjes, was alles weer koek en ei. Nou zei hij zelf vaak dat hij na een ruzie niet meteen alles kon vergeten. Ik zette wel altijd weer een glimlach, want was blij als hij terug kwam.

Hij zelf heeft verder een moelijke tijd achter de rug hier wat betreft het vinden van werk. Dit bracht enorme spanningen met zich mee.
Dit vond ik heel naar voor hem. Hij huilde ook een keer, waarna ik hem getroost heb.

Waarom doet hij zo.Wat kan ik doen? De ruzies hebben een jaar geduurd... Erg jammer... allemaal.

p.s. ik weet niet of ik mijn berichtje op de goede plek heb geplaatst.
Dan hoor ik wel.

[Moona]

Hij zei zelfs dat ie het belachelijk vond dat ik dr phil boeken las en dat het allemaal onzin was en dat je vanuit jezelf moet denken .

En zei zelfs een keer dat hij toen al WEG bij had gemoeten omdat ik een dr phil boek lees????! Dit vind ik zo stom hé. Ja mag dit dan niet? Is het raar?

Dank voor het lezen...

[Anna]

p.s. ik weet niet of ik mijn berichtje op de goede plek heb geplaatst.

Hallo Moona, welkom op dit forum! Je hebt je bericht in het Gastenboek geplaatst, dit is een open gedeelte van het Norwoodgroep Forum dat door iedereen gelezen kan worden. Als je meer over het Norwoodgroep Forum wilt weten lees dan 'Welkom! en lees hier meer over dit forum' (bovenaan bij het Gastenboek). Je kunt daar ook 'Mijn methode' en 'Werken aan jezelf' lezen, daar kun je misschien al wat handvatten uit halen om met je situatie te kunnen omgaan en van te leren.
Succes!
Groetjes, Anna