Anna schreef:Ik vind het oké dat hier op dit forum verwezen wordt naar teksten en websites over narcisme, omdat er 'Norwood-vrouwen' zijn die vallen op het soort mannen dat omschreven wordt met de term 'narcist'. Maar ik wil er daarbij wel op wijzen dat dit een forum is voor vrouwen die te kampen hebben met relatieverslaving en die aan zichzelf en hun eigen problemen en verslaving willen werken. Een aantal van de kenmerken die worden gegeven bij de beschrijving van wat narcisme is herken ik ook als kenmerken van Norwood-vrouwen. Het kan goed zijn om ongezonde trekken bij anderen te kunnen herkennen, vooral bij mannen, zodat je afstand kunt houden en ervoor zorgen dat zij jou niet kunnen beschadigen met hun ongezonde patronen. Maar het belangrijkste denk ik is toch om de aandacht te vestigen op je eigen ongezonde patronen, en daaraan te werken. Als je zelf gezonder wordt en deze ongezonde patronen zelf van binnenuit kunt herkennen (in jezelf) zul je ze vanzelf ook makkelijker bij anderen herkennen en kunnen leren om voldoende afstand te bewaren van mensen die te kampen hebben met een persoonlijkheidsstoornis zoals narcisme, zodat ze jou niet kunnen beschadigen.
Ik wil vragen om op dit forum met respect over onze medemens te praten, ook over mensen die een persoonlijkheidsstoornis hebben en daardoor zelf op een destructieve en respectloze manier met anderen omgaan. Het is onze eigen verantwoordelijkheid onszelf te beschermen tegen de ongezonde gedragingen van andere mensen.
Vriendelijke groeten,
Anna Schmitz
Zo mooi, zo waar en liefdevol omschreven Anna.
Ik las dit als eerste toen ik hier na lange tijd weer even om hoekje kwam kijken. Een recent topic uit dit gastenboek.
Het kan niet vaak genoeg gelezen worden.
We leven helaas helaas in een tijd dat het labelen van mensen de gewoonste zaak van de wereld lijkt totaan erg nare benamingen zelfs, ronduit scheldwoorden.
Ik ervaarde het als destructief gedrag, al dat zoeken naar bevestiging voor de stoornissen die je denkt te zien bij de ander.
Het is zeer constructief gebleken om je eigen verstoorde/gestoorde systeem onder de loep te nemen en te leren begrijpen waarom je uitgegroeid bent tot die verslaafde vrouw,
Het labelen van mensen heeft mij altijd pijn gedaan, ik wist dat daarin niet het antwoord lag.
Ook de in jouw ogen ongezonde partner/familie/vrienden heeft zo zijn/haar levensverhaal waardoor hij/zij doet zoals hij/zij doet.
Helaas sloeg ik van jongsafaan daar nogal in door en kon ik mateloos begrip opbrengen voor de ongezonde drijfveren van daders.
Het kunnen begrijpen waarom hij/zij het gedaan had, leek mij tijdelijk te troosten.......
maar daarmee ging ik voorbij aan de beschadidingen die ik opgelopen had door het 'verwijtbare' gedrag van de ander.
Ook dat is een fase gebleken (wel een erg lange btw
)
Een fase die ik kon afsluiten toen een rechercheur mij opriep om te getuigen in een rechtszaak tegen een persoon die ook mij zwaar mishandeld en misbruikt had.
Een zaak waar ik 25 jaar lang mijn mond liever over hield...... ik had destijds, vond ik, andere zorgen en prioriteiten wilde door met mijn leven, dus ik heb destijds gezwegen.
Nadat de rechercheur mij een tijdje aangehoord had en merkte hoe begaan ik met de andere slachtoffers was, zei hij :
'mevrouw toch, het is heel nobel dat u altijd naar het goede in de mens blijft zoeken,
zelfs begrip probeert op te brengen voor de dader en daar uw aandacht op wilt richten,
maar u vergeet even dat ook u het slachtoffer bent geweest van de wandaden van aangeklaagde.
hmmm..tja.... het heeft nog een jaartje ofzo geduurd voordat ik het echt tot me door durfde laten dringen.
Je eigen pijn moeten voelen kan heel beangstigend zijn.
Uit je veilig opgebouwde (op den duur niet leefbare) cocon te moeten kruipen kan heel onveilig voelen.
Maar het kan. (Ver)Oordelen is niet aan ons (ook niet over onszelf).
Iemand verantwoordelijk stellen voor zijn/haar daden, dat kun je zeker doen.
Ook jezelf verantwoordelijk stellen waar jij met jezelf de fout in gaat (als je eenmaal de volwassen leeftijd hebt en die verantwoordelijkheid dus ook behoort te dragen....)
Jezelf liefdevol omarmen en het leven, jouw leven tot dan toe, te omarmen en het ten volle te accepteren, ook al het jouw aangedane leed, ook al het door jouw veroorzaakte leed, het kan.
Ja het is een heel proces.
Maar het proces duurt langer, zo niet eindeloos, als je niet leert om de verantwoordelijkheid daar neer te leggen bij wie het hoort en om los te laten........ los te laten los te laten los te laten.
Het klinkt allemaal zo mooi, ervaringen die ik tig jaar las van anderen maar ik wanhoopte vaak dat ik zelf nooit zover zou kunnen komen.
Kwetsbaarheden heb ik, beschadigingen heb ik opgelopen al vanaf zeer jonge leeftijd, maar ze hebben geen invloed meer op mijn leven van alledag anno 2013.
Ik sta op met de vrouw die ik nu ben, die heel liefdevol is geweest voor dat kind in mij dat het destijds niet kon begrijpen en gewacht heeft tot ik als volwassene de woorden had, het begrip ontwikkelde en de genezende aspecten aan dat kind kon aanbieden, zodat ze kon groeien tot aan het moment dat zij en ik samenvielen, elkaar de hand gaven en vrij waren.
Het was een mooi kind, een lief kind ook.. ook een rebelse en ik ben trots op haar.
Ik vind af en toe nog schrijfsels van 30 jaar geleden.
Eentje was schokkend.
Het kind in mij schreef mij als het ware: waarom verloochen je mij, waarom speel je je leven, terwijl ik alleen maar wil dat je naar mijn verhaal luistert, waarom stoot je me af...jij als volwassene leidt een weinig oprecht leven, je speelt je rollen, ik kan je bijna niet meer aanzien.
Stop ermee.. en kijk naar mij.... help me dan.... verlos me van achter die muren die je om me heen gebouwd hebt.
Dat was een confronterende nacht, ik herinner het me nog goed.
Ik keek als volwassen vrouw die nacht om me heen, vanaf mijn schrijfblok, en dacht: tssss,,nog effe Blue en je bent rijp voor opname...je zit tegen jezelf te praten.
Maar die zogenaamde zelfspot waar ik zo blind op kon varen ebde gelukkig door de jaren heen weg, tot het moment dat ik echt naar mezelf keek en zag wat ik nooit had willen/durven zien.
Het is de beste confrontatie met mezelf, die ik ooit aangereikt kreeg.
