Mijn verhaal, Anna

Wij hebben ingezien dat wij machteloos waren ten opzichte van onze relaties en dat ons leven onbestuurbaar was geworden.
Plaats reactie
Bericht
Auteur
Anna
Site Admin
Berichten: 18422
Lid geworden op: vr nov 05, 2004 10:09 pm

Mijn verhaal, Anna

#1 Bericht door Anna » vr mar 16, 2007 10:11 am

1991 was een heel moeilijk jaar. In het voorjaar was mijn vader overleden, ik had veel problemen in mijn relatie (ik woonde 4 jaar samen), en ook in mijn contact met vrienden had ik veel problemen. Ik reageerde heel angstig op situaties die helemaal niet zo beangstigend leken. Ik wilde begrijpen wat er met mij aan de hand was en besloot in therapie te gaan (bij Marga met wie ik al eerder therapeutische gesprekken had gehad). Marga gaf mij na een paar keer het boekje 'Als hij maar gelukkig is' van Robin Norwood. Ze legde het voor me op tafel neer, en hoewel ik het boekje wel es eerder had gezien en ik het had weggelegd met het idee 'niet van toepassing op mij', sloeg er nu een vonk over die mij heel angstig maakte. Ik heb het boek die dag in een ruk uitgelezen. Trillend van angst, want ik had het gevoel dat wat ik in dit boek las betekende dat ik mijn relatie zou verliezen, en dat was op dat moment een van de meest beangstigende gedachten!

Wat ik las sloeg bij mij in als een bom. Ik begreep wat er met mij en mijn leven aan de hand was, waar mijn problemen vandaan kwamen en wat mij te doen stond. Maar ik had ook het gevoel alsof de bodem onder mij vandaan viel, alsof alles waar ik mijn leven op had gebouwd niet waar bleek te zijn. Ik kwam in een diepe emotionele crisis terecht. Ik besloot het herstelplan dat achter in het boek beschreven staat te gaan volgen. Ik deed mezelf de belofte dat stappenplan te gaan volgen (dit zijn niet 'De Twaalf Stappen'!) met al mijn toewijding, en voorlopig niets anders te doen dan dat (ik had op dat moment geen baan), en zolang als nodig was. Al zou het vijf jaar zijn, dacht ik toen. Dat leek me een hele tijd! Ik kon niet weten dat ik er veel langer mee bezig zou zijn, in feite was het een nieuwe weg naar een heel nieuw leven.
Ik ging op zoek naar zo'n zelfhulpgroep als in het boek beschreven staat, en toen ik die niet kon vinden heb ik er zelf een opgezet (deze Norwoodgroep bestaat nog steeds, maar ik ben er zelf na 4 jaar uitgegaan en de groep is zonder mij verder gegaan).

Wat mij vooral raakte in het boek was het stuk over communicatie in het gezin waarin je bent opgegroeid. Dat er in bepaalde gezinnen ('probleemgezinnen') geen ruimte is om op een eerlijke, respectvolle manier met elkaar over gevoelens te praten, over de dingen die je meemaakt en wat er in je omgaat enz. Dat er in zo'n gezin bepaalde belangrijke aspecten van de realiteit en van jou als persoon worden ontkend, en dat jij dan zelf ook leert die dingen te ontkennen, en dat je dan in je volwassen leven belangrijke vermogens mist om situaties in te schatten en jezelf te kunnen beschermen. Dat je daardoor in allerlei problematische situaties terecht komt en niet kunt voelen wat wel en niet goed voor je is. Dat je wel een hoop emoties hebt, maar niet meer in contact bent met die gevoelens die een leidraad kunnen zijn in je leven bij de keuzes die je maakt.

Maar ik begreep ook, en dit heeft veel met Stap 1 van de Twaalf Stappen te maken, dat ik zoveel problemen had omdat ik probeerde controle te krijgen over dingen waar ik helemaal geen macht over had. Ik zag dat ik jarenlang bezig was geweest met het zoeken naar oplossingen voor de problemen in mijn relatie, en dat dat niets had opgeleverd. Voor het eerst besloot ik om niet meer tegen die problemen te vechten, maar ze er 'gewoon' te laten zijn, en ernaar te kijken als een realiteit die er IS. Dat was aan de ene kant enorm beangstigend, omdat ik daarmee allerlei dingen te zien kreeg die ik helemaal niet WILDE zien! Maar het gaf ook een bepaalde rust. Een soort besef dat ik met mijn dwangmatige drukte datgene waar ik zo bang voor was toch niet kon tegenhouden.

Na een jaar maakte 'hij' een eind aan de relatie, en hoewel ik bij eerdere pogingen van hem om er een eind aan te maken hem altijd weer zover kon krijgen dat we doorgingen met de relatie, deed ik dat nu niet. Ik was inmiddels zover dat ik dat kon accepteren zonder compleet in paniek te raken. Ik kon hem nu laten gaan en loslaten, en dat was voor mij het begin van een heel nieuw leven voor mezelf, waarbij ik allerlei dingen ging doen alleen voor mezelf, bijv. mijn huis laten verbouwen helemaal zoals IK het wilde voor mijzelf, en geen ruimte meer voor logees. Die leefplek voor mij alleen is een heel belangrijke factor geweest in mijn herstelproces, en is dat nu nog. Om goed in contact te zijn met mezelf, en weer te komen als ik het contact met mezelf kwijt ben, is het heel belangrijk om veel alleen te zijn met mezelf, in mijn eigen intieme relatie met mezelf.
Anna

Daantje
Berichten: 1721
Lid geworden op: di apr 18, 2006 5:32 pm
Locatie: Woerden
Contacteer:

Re: Mijn verhaal, Anna

#2 Bericht door Daantje » ma mar 26, 2007 1:46 pm

Hallo Anna,

Het lijkt wel een beetje op mijn verhaal.
Bij mij thuis vroeger, was ook geen ruimte voor het openhartig bespreken van problemen (door een psychiatrische ziekte van mijn moeder), ik dacht ook dat een relatie HET zou zijn in het leven.

Wat bij mij het omgekeerde is, de onbewuste angst voor het intiem omgaan met andere mensen was op z'n grootst toen ik begon in het programma (ik bij Al Anon dan). Ik had bijna geen contact meer met iemand. Geen logeerplek.
Zo langzamerhand komt daar meer en meer ruimte voor vrij.

Maar hoe dan ook, ik merk meer en meer dat over de 12 stappen flink (en jaren- en jaren lang) is nagedacht. Ik had er helemaal niets mee in het begin.
Zelfs de volgorde lijkt me meer en meer logisch. Ze integreren in mijn leven hebben heel wat goeds opgeleverd.

Ik hoop op veel inspiratie hier, met elkaar.
Ook al is het 't buitenforum en niet het besloten forum.

Goeds en hold on,

Daantje

innocencia
Berichten: 4
Lid geworden op: vr mar 13, 2009 7:05 pm

#3 Bericht door innocencia » vr mar 13, 2009 7:34 pm

De eerste stap is gezet, begin deze week heb ik net als jij destijds in 1 ruk het boek uitgelezen. Ik viel van herkenning in herkenning.
Op momenten voelde ik mij als verdoofd...had ik dit echt allemaal laten gebeuren al die jaren? Ik moest toegeven dat dat inderdaad zo is geweest. Ik heb aan mezelf toegegeven dat ik verslaafd ben aan de problemen die ik in mijn relaties heb ervaren.
En hoewel ik daar nog behoorlijk mee worstel zijn zoveel dingen duidelijk en helder geworden. 1 daarvan is dat ik er alles voor over heb om dat in de toekomst niet meer te laten gebeuren.
Op dus naar stap 2.

Karen
Berichten: 5
Lid geworden op: di mar 31, 2009 12:12 pm

#4 Bericht door Karen » do apr 02, 2009 3:20 pm

Wat ik zo fijn vind aan het lezen van "Als hij maar gelukkig is": al die gedachten die ik zo vaak had, dat het niet goed was: het wegcijferen, het mij alsmaar richten op zijn leven, welzijn enz. - het wordt allemaal zo duidelijk ineens hoe het komt. En ook waarom je het patroon na 1 zo'n langdurige relatie (eerst onbewust) toch weer herhaalt - zelfs nog extremer heb ik tot mijn schrik gemerkt!! :oops:

stromend
Berichten: 8
Lid geworden op: zo mei 30, 2010 12:37 pm
Locatie: Boskoop

Afhankelijkheid

#5 Bericht door stromend » ma jul 05, 2010 10:00 pm

Wow...
Waar heb ik mezelf 18 jaar in begeven?
Ik voelde al vanaf het moment dat ik met hem samen was,al in mijn verkeringstijd dat hij niet de man was voor mij...Maar toch ik heb zoon verbetenis met hem gevoeld!!!!!!!!!
Jeetje waar moet ik beginnen als het al in je jeugd fout begint te gaan..Dat IK hunkerde naar liefde,dat ik konstant een slachtoffer van de maatschapij bent geweest.
Als kind al vele afwijzingen,controle door mijn ouders.
En inderdaad me mond maar houden omdat ik me lieve mama wilde beschermen.Jeetje ik ben nu 42 jaar,ik heb 4 mooie kids van mijn ex man die er vandoor is gegaan omdat IK de moed niet meer op kon brengen om ook nog voor hem te zorgen.
Ik heb $ kinderen die me lief zijn,maar de laatste waren een 2ling waarvan 1 met ADHD...Wat een zorg,wat een schuld gevoel dat ik hem niet op kon voeden..zoals de andere.
Daarbij had ik een ex man tegen die me zei dat Ik maar flink met mijn vuist op tafel moest slaan dan zou hij wel luisteren..
Ach ook dat had geen zin.Ik voelde dat ik dingen los moest laten maar hoe????????????
Ik was ook nog zo verbonden met mijn moeder waar ik me zorgen om maakte en dat deed zei om mij...
Ik heb het me leven lang aangevoeld dat er iets niet klopte,maar ik heb alles op mezelf betrokken.
Ik heb aardig wat therapieen gevolgd nog niet 1 waar ik vindt dat ik me gevoel erover heb kunnen uiten...
Mijn gevoel erover zit zo vast en lijkt er niet los van te komen.......
Wie kan mij helpen,wat zou goed voor mij kunnen zijn het oude os te laten op weg naar de nieuwe weg...)
Zoals ik heb gelezen in het boek en heb ik dit zeker al jaren onder ogen gezien maar ik heb er moeilijk over kunnen praten,wie begreep mij??
Die man waar ik mee hebt geleefd,zo leuk,zo charmant..haha,mijn kinderen horen ook weleens wat anders zeggen.Ik ben zeker ook niet volmaakt!!!!!!!!
Ik wil uit die ellende gaan,ik wil ook gaan leven...
Maar lijkt het of ik na bijna 5 jaar nog steeds terug val...
PFFF....Mijn kids wonene nu ook met regelmaat bij hem omdat ik het niet meer trok.Jaren heb ik de kar getrokken en Meneer lachte en deed het inderdaad voorkomen alsof hij het geregeld had...
Zo minderwaardig heb ik mezelf gevoeld en daarbij mijn emoties waar hij niks mee kon,ik weer twijfelde aan mezelf.
Ik werd net als hij...Hard en ongevoelig met een gevoelig hart...
Een 2 strijd in mezelf,een schaamte naar de buitenwerekd.
Oh ik voelde mezelf zo slecht,ook een slechte moeder.....
En nu worstel ik nog met dat gevoel,dat leven,ik,hij heeft mij beperkt in heel mijn zijn...
Ik baal ervan ik ben 42 en heb ik nooit een eigen leven op mogen bouwen...Vriendinnen werden door hem afgepakt,of was hij er weer eens verliefd op....
Nu heeft hij een ander slachtoffertje gevonden...Maar ik maak me over hem geen zorgen meer..deste meeer over mijn kids die nu nog leven in en met hem in een schijn wereld.
Zorgen maak ik me om mijn kids wat zullen die nog voor problematische gedragingen gaan krijgen??????
En ik als moedrer kan zo weinig eraan doen,hulp via Jeugdzorg willen ze allemaal niet,ze hebben het aangeboden gekregen...Maar helaas nu willen ze nog niet.

als IK alleen was geweest had ik die man allang gedag gezegd en verder gegaan...
Maar nu heb ik mijn kinderen waar ik veel van hou!!!!!
Ik kan niet kiezen voor mezelf om weg te gaan....

Wie kan mij een raad geven voor juiste therapie????????
De therapie die ik volg (pschotherapie) lijkt alsof ik niet verder kan komen en inderdaad blijft hangen in mijn oude Processen waar ik zelf i=ook verdrietig van wordt.
Maar zei als therapuut zou mij toch kunnen helpen????Aanwijzingen geven??
Wat kan ik doen om los te gaan laten,verder te tgaan en verder te komnen??????

Diegene die een oplossing voor mij heeft,ik hoor het graag

Grt van Stromend.
Genezen en Herstellen van de emotionele gemanipuleerde innerlijke pijnlijke plekken,een gezonder sterker evenwicht in mezelf kan ontstaan.
En vandaar uit mijn kinderen op een gezonde manier begeleiden in hun emoties!

Plaats reactie