Mijn verhaal over herkenning
Mijn verhaal over herkenning
Hallo,
Ik ben Francine, 48 jaar.
Ik ben aardig geschrokken van de herkenning. Ga het boek zo kopen maar eigenlijk heb ik al zoveel over het onderwerp gelezen dat het me wel duidelijk is waar ik aan lijd.
Ben sinds 8 maanden gescheiden levend van mijn jeugdliefde. We zijn 30 jaar bij elkaar geweest.
De eerste 20 jaar waren met ups en downs maar over het algemeen (voor een relatieverslaafde vrouw) fantastisch.
Tot 10 jaar geleden, ik las een mail die hij aan een vrouw had gestuurd en vanaf die tijd leed ik aan een overmatige vorm van jaloezie. Al die tijd heeft hij de een met de ander afgewisseld, hij ging niet fysiek vreemd maar wel degelijk emotioneel.
En elke keer liet ik mijn gevoelens wegpraten. Hij hield toch het allermeest van mij?
Ik probeerde te veranderen, mijn jaloezie te behandelen, mijzelf continu blijven aanpraten dat ie tenminste niet ''echt'' vreemdging.
Soms kwamen er smsjes midden in de nacht, soms was ie gewoon een hele dag bezig met een andere vrouw. Het was er altijd maar 1 tegelijk maar de een volgde de ander op.
En hij ging aardig diep met wat ie tegen ze zei ''je bent 24 uur per dag in mijn gedachten''. Dergelijke dingen. Heb eens stiekem zijn telefoon gelezen en toen heeft ie 2 dagen niet tegen me gepraat.
Zijn collega's noemden hem een womanizer maar wel een die mij trouw bleef.
In ieder geval, nu zijn we uit elkaar en kunnen we elkaar niet loslaten. Hij mij dus ook niet. We hebben geprobeerd een latrelatie te beginnen maar uiteindelijk heb ik alles definitief beeindigd omdat ik afstand nodig heb, los moet komen.
Daarna weer in de val getrapt door een soort van emailtherapie te beginnen maar ook dat heb ik sinds gisteren beeindigd.
Omdat ik in elke email ging zoeken naar die 3 woordjes waarin stond dat het misschien nog wel goed komt.
De rest wenste ik overheen te lezen.
Dus nu?
Ik ga nu eerst het boek lezen en dan geef ik me op bij een Norwoodgroep. Ik weet wat er bij mij aan scheelt en ik moet nu aan mezelf denken en mijn eigen leven vorm gaan geven.
Kortom, verdergaan met waar ik jaren geleden opeens stil ben blijven staan en mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.
Zelfs nu ik dit schrijf voel ik de knoop in mijn maag omdat ik iets moet gaan ''doen'' en me niet meer comfortabel achter hem kan verschuilen.
Liefs,
Francine
Ik ben Francine, 48 jaar.
Ik ben aardig geschrokken van de herkenning. Ga het boek zo kopen maar eigenlijk heb ik al zoveel over het onderwerp gelezen dat het me wel duidelijk is waar ik aan lijd.
Ben sinds 8 maanden gescheiden levend van mijn jeugdliefde. We zijn 30 jaar bij elkaar geweest.
De eerste 20 jaar waren met ups en downs maar over het algemeen (voor een relatieverslaafde vrouw) fantastisch.
Tot 10 jaar geleden, ik las een mail die hij aan een vrouw had gestuurd en vanaf die tijd leed ik aan een overmatige vorm van jaloezie. Al die tijd heeft hij de een met de ander afgewisseld, hij ging niet fysiek vreemd maar wel degelijk emotioneel.
En elke keer liet ik mijn gevoelens wegpraten. Hij hield toch het allermeest van mij?
Ik probeerde te veranderen, mijn jaloezie te behandelen, mijzelf continu blijven aanpraten dat ie tenminste niet ''echt'' vreemdging.
Soms kwamen er smsjes midden in de nacht, soms was ie gewoon een hele dag bezig met een andere vrouw. Het was er altijd maar 1 tegelijk maar de een volgde de ander op.
En hij ging aardig diep met wat ie tegen ze zei ''je bent 24 uur per dag in mijn gedachten''. Dergelijke dingen. Heb eens stiekem zijn telefoon gelezen en toen heeft ie 2 dagen niet tegen me gepraat.
Zijn collega's noemden hem een womanizer maar wel een die mij trouw bleef.
In ieder geval, nu zijn we uit elkaar en kunnen we elkaar niet loslaten. Hij mij dus ook niet. We hebben geprobeerd een latrelatie te beginnen maar uiteindelijk heb ik alles definitief beeindigd omdat ik afstand nodig heb, los moet komen.
Daarna weer in de val getrapt door een soort van emailtherapie te beginnen maar ook dat heb ik sinds gisteren beeindigd.
Omdat ik in elke email ging zoeken naar die 3 woordjes waarin stond dat het misschien nog wel goed komt.
De rest wenste ik overheen te lezen.
Dus nu?
Ik ga nu eerst het boek lezen en dan geef ik me op bij een Norwoodgroep. Ik weet wat er bij mij aan scheelt en ik moet nu aan mezelf denken en mijn eigen leven vorm gaan geven.
Kortom, verdergaan met waar ik jaren geleden opeens stil ben blijven staan en mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.
Zelfs nu ik dit schrijf voel ik de knoop in mijn maag omdat ik iets moet gaan ''doen'' en me niet meer comfortabel achter hem kan verschuilen.
Liefs,
Francine
Oja, nu we uit elkaar zijn koopt ie zijn eigen onderbroeken en sokken. En kookt ie zijn eigen eten.
Ik was de zorgende mama, die had hij namelijk nooit gehad. En ik voelde me als een vis in het water dat ik voor m kon zorgen.
Werken, daarna op de bank hangen en ik zorgde voor de drop en chips. Maakte zijn facturen (doe ik nog ).
En ondertussen zat hij op de bank met zijn laptop met een andere vrouw te praten want oh, die begreep hem zo goed.
Kan nog uren doorgaan maar ik merk dat ik nu boos word
Ik was de zorgende mama, die had hij namelijk nooit gehad. En ik voelde me als een vis in het water dat ik voor m kon zorgen.
Werken, daarna op de bank hangen en ik zorgde voor de drop en chips. Maakte zijn facturen (doe ik nog ).
En ondertussen zat hij op de bank met zijn laptop met een andere vrouw te praten want oh, die begreep hem zo goed.
Kan nog uren doorgaan maar ik merk dat ik nu boos word
Welkom Francine,Francine schreef:Oja, nu we uit elkaar zijn koopt ie zijn eigen onderbroeken en sokken. En kookt ie zijn eigen eten.
Ik was de zorgende mama, die had hij namelijk nooit gehad. En ik voelde me als een vis in het water dat ik voor m kon zorgen.
Werken, daarna op de bank hangen en ik zorgde voor de drop en chips. Maakte zijn facturen (doe ik nog ).
En ondertussen zat hij op de bank met zijn laptop met een andere vrouw te praten want oh, die begreep hem zo goed.
Kan nog uren doorgaan maar ik merk dat ik nu boos word
Heel herkenbaar wat je hier schrijft. Je hebt nu de eerste stap op weg naar genezing gezet. Het is geen makkelijke en snelle weg, maar wel een die al vrij snel wat oplevert. Stap voor stap wordt het (vaak met vallen en weer opstaan) steeds beter.
Groetjes Jessie
Dank je wel.
Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het me gaat lukken, alleen al omdat ik niets anders wil.
Het allerergste vind ik namelijk dat ik niet meer op mijn gevoelens durf te vertrouwen. Die zijn zo lang weggepraat, ze zullen wel niet ''terecht'' zijn. Hetzelfde geldt voor mijn mening.
En dat heeft zijn weerslag op alles in mijn leven, mijn kinderen, mijn vriendschappen, mijn hele functioneren.
Het is wel een patroon dat ik herken van vroeger.
Ik heb er ook alle vertrouwen in dat het me gaat lukken, alleen al omdat ik niets anders wil.
Het allerergste vind ik namelijk dat ik niet meer op mijn gevoelens durf te vertrouwen. Die zijn zo lang weggepraat, ze zullen wel niet ''terecht'' zijn. Hetzelfde geldt voor mijn mening.
En dat heeft zijn weerslag op alles in mijn leven, mijn kinderen, mijn vriendschappen, mijn hele functioneren.
Het is wel een patroon dat ik herken van vroeger.
Het is een kleine troost dat er herkenning is, dat vind ik fijn.
Ik las je andere reply, dat je net als ik nog niet op het gesloten forum kan, ik mis dat ook die levendige uitwisseling.
Nu we uit elkaar zijn merk ik doordat we in verband met de kids nog regelmatig contact hebben, toch steeds weer in die val trap van afhankelijkheid. Niet rationeel want ik signaleer het wel maar emotioneel zak ik weer veel te snel weg in dat moeras.
Ik las je andere reply, dat je net als ik nog niet op het gesloten forum kan, ik mis dat ook die levendige uitwisseling.
Nu we uit elkaar zijn merk ik doordat we in verband met de kids nog regelmatig contact hebben, toch steeds weer in die val trap van afhankelijkheid. Niet rationeel want ik signaleer het wel maar emotioneel zak ik weer veel te snel weg in dat moeras.
Re: Mijn verhaal over herkenning
Francine schreef:Hallo,
Ik ben Francine, 48 jaar.
Ik ben aardig geschrokken van de herkenning. Ga het boek zo kopen maar eigenlijk heb ik al zoveel over het onderwerp gelezen dat het me wel duidelijk is waar ik aan lijd.
Ben sinds 8 maanden gescheiden levend van mijn jeugdliefde. We zijn 30 jaar bij elkaar geweest.
De eerste 20 jaar waren met ups en downs maar over het algemeen (voor een relatieverslaafde vrouw) fantastisch.
Tot 10 jaar geleden, ik las een mail die hij aan een vrouw had gestuurd en vanaf die tijd leed ik aan een overmatige vorm van jaloezie. Al die tijd heeft hij de een met de ander afgewisseld, hij ging niet fysiek vreemd maar wel degelijk emotioneel.
En elke keer liet ik mijn gevoelens wegpraten. Hij hield toch het allermeest van mij?
Ik probeerde te veranderen, mijn jaloezie te behandelen, mijzelf continu blijven aanpraten dat ie tenminste niet ''echt'' vreemdging.
Soms kwamen er smsjes midden in de nacht, soms was ie gewoon een hele dag bezig met een andere vrouw. Het was er altijd maar 1 tegelijk maar de een volgde de ander op.
En hij ging aardig diep met wat ie tegen ze zei ''je bent 24 uur per dag in mijn gedachten''. Dergelijke dingen. Heb eens stiekem zijn telefoon gelezen en toen heeft ie 2 dagen niet tegen me gepraat.
Zijn collega's noemden hem een womanizer maar wel een die mij trouw bleef.
In ieder geval, nu zijn we uit elkaar en kunnen we elkaar niet loslaten. Hij mij dus ook niet. We hebben geprobeerd een latrelatie te beginnen maar uiteindelijk heb ik alles definitief beeindigd omdat ik afstand nodig heb, los moet komen.
Daarna weer in de val getrapt door een soort van emailtherapie te beginnen maar ook dat heb ik sinds gisteren beeindigd.
Omdat ik in elke email ging zoeken naar die 3 woordjes waarin stond dat het misschien nog wel goed komt.
De rest wenste ik overheen te lezen.
Dus nu?
Ik ga nu eerst het boek lezen en dan geef ik me op bij een Norwoodgroep. Ik weet wat er bij mij aan scheelt en ik moet nu aan mezelf denken en mijn eigen leven vorm gaan geven.
Kortom, verdergaan met waar ik jaren geleden opeens stil ben blijven staan en mijn hele leven in zijn handen heb gelegd.
Zelfs nu ik dit schrijf voel ik de knoop in mijn maag omdat ik iets moet gaan ''doen'' en me niet meer comfortabel achter hem kan verschuilen.
Liefs,
Francine
Re: Mijn verhaal over herkenning
Hallo,
Het is ondertussen jaren later. . . .maar ik herken alles echt.
Ben je ondertussen 'genezen'? Heb je doorgezet?
Ik wil graag aansluiten bij een praatgroep.
Groeten,
Het is ondertussen jaren later. . . .maar ik herken alles echt.
Ben je ondertussen 'genezen'? Heb je doorgezet?
Ik wil graag aansluiten bij een praatgroep.
Groeten,
Re: Mijn verhaal over herkenning
Hoi Katrin,
Het is al laat en ik wil je best mijn verhaal vertellen maar ja, ik ben genezen.
En dat is begonnen in mei 2011 toen ik begon de groep te bezoeken.
Elke week. Een jaar lang.
Het mooiste cadeau wat ik mezelf ooit heb gegeven
Ik zal later nog wat meer vertellen maar ik wilde je dit perse vandaag nog zeggen omdat ik weet hoe hoog de nood kan zijn.
Het is al laat en ik wil je best mijn verhaal vertellen maar ja, ik ben genezen.
En dat is begonnen in mei 2011 toen ik begon de groep te bezoeken.
Elke week. Een jaar lang.
Het mooiste cadeau wat ik mezelf ooit heb gegeven
Ik zal later nog wat meer vertellen maar ik wilde je dit perse vandaag nog zeggen omdat ik weet hoe hoog de nood kan zijn.
Re: Mijn verhaal over herkenning
Als je meer wilt weten over hoe een en ander is verlopen, laat me dat dan even weten...
Re: Mijn verhaal over herkenning
Hey allen,
Ben nieuw, vandaag aangesloten nadat ik 4 keer naar de praatgroep CoDA in belgië ben geweest.
Zo een herkenbare verhalen..........zit ook al meer dan een jaar verstrengeld in een onmogelijke relatie. De dans van ik met verlatingsangst met de man met bindingsangst.
Dus net bezig met mijn probleem te herkennen. Wat hunker ik naar de dag dat ik genezen ben
Ben nieuw, vandaag aangesloten nadat ik 4 keer naar de praatgroep CoDA in belgië ben geweest.
Zo een herkenbare verhalen..........zit ook al meer dan een jaar verstrengeld in een onmogelijke relatie. De dans van ik met verlatingsangst met de man met bindingsangst.
Dus net bezig met mijn probleem te herkennen. Wat hunker ik naar de dag dat ik genezen ben
Re: Mijn verhaal over herkenning
Hee Pegyar, welkom hier. Weet je dat er ook een besloten gedeelte is op dit Norwoodgroep Forum?
Meer daarover kun je lezen in het Gastenboek:
viewtopic.php?f=5&t=263
Hartelijke groet,
Anna
Meer daarover kun je lezen in het Gastenboek:
viewtopic.php?f=5&t=263
Hartelijke groet,
Anna
Re: Mijn verhaal over herkenning
Hoe gaat het nu met je Pegyar?Pegyar schreef: ↑di mei 28, 2019 1:13 pmHey allen,
Ben nieuw, vandaag aangesloten nadat ik 4 keer naar de praatgroep CoDA in belgië ben geweest.
Zo een herkenbare verhalen..........zit ook al meer dan een jaar verstrengeld in een onmogelijke relatie. De dans van ik met verlatingsangst met de man met bindingsangst.
Dus net bezig met mijn probleem te herkennen. Wat hunker ik naar de dag dat ik genezen ben