Ik ben dit boek op het moment aan het lezen, ik heb het gisteren gekocht (kwam het tegen in de boekwinkel) en ik kan er niet mee stoppen. Het is een heel voedend en bemoedigend en krachtgevend boek. Van een heel bijzondere heel gewone vrouw. Het leest heel makkelijk weg en het is ook spannend. Een heerlijk boek om te lezen (vind ik). Je krijgt een goed beeld van wat een goede relatie tussen twee mensen die van elkaar houden en die elkaar op de eerste plaats zetten in hun hart en elkaar respecteren eruit kan zien.
Haar vader was alcoholist en gokverslaafd (dr. Phil's vader was ook alcoholist), en ze beschrijft hoe arm ze waren, maar ook: 'Maar als ik naar bed ging, wist ik altijd dat mijn ouders van me hielden en ik wist dat ik die liefde op een dag zou gebruiken om de harten van mijn eigen kinderen te verwarmen'.
Ik vind dit boek een aanrader voor Norwood-vrouwen (bijv. om mee op vakantie te nemen).
Groetjes, Anna
Robin McGraw - Vanuit mijn hart
Re: Robin McGraw - Vanuit mijn hart
Dank je wel voor de tip Anna.
Op een gegeven moment - zo vertelde ze in de dokter Phill show - schrijft ze ook minder positieve dingen over Phill McGraw.
Ik ben heel benieuwd.
Liefs,
Daantje
Op een gegeven moment - zo vertelde ze in de dokter Phill show - schrijft ze ook minder positieve dingen over Phill McGraw.
Ik ben heel benieuwd.
Liefs,
Daantje
Ja, dat zei ze hè? Nou, ik heb in het boek geen negatieve dingen over hem kunnen ontdekken! Ik ben heel blij dat ik dit boek gelezen heb, want je krijgt een heel goeie indruk van hoe ze met elkaar omgaan, en dat is voor mij (en ons Norwood-vrouwen) heel leerzaam! Ik heb enorm gehuild door dit boek omdat ik nog dieper besefte wat het effect is als je die liefde en erkenning die zij in haar jeugd gehad heeft niet hebt gehad. Als je niet het gevoel uit je jeugd hebt meegekregen dat je heel waardevol en belangrijk bent. En je dat daarna in je volwassen leven daardoor ook niet kunt creëren (tenzij je intensief en langdurig aan jezelf gaat werken). Ik denk eigenlijk dat Robin McGraw er ook geen benul van heeft, dat lijkt me zo als ik het boek lees en haar hoor over het maken van keuzes. Voor ons is het maken van die keuzes zoveel moeilijker omdat er zoveel schuldgevoelens en angsten bij komen kijken waar we dan ook nog mee moeten dealen, en veel Norwood-vrouwen doen het dan maar liever niet, dat kiezen voor zichzelf.
Groetjes, Anna
Groetjes, Anna
Hallo Anna,Anna schreef:Voor ons is het maken van die keuzes zoveel moeilijker omdat er zoveel schuldgevoelens en angsten bij komen kijken waar we dan ook nog mee moeten dealen, en veel Norwood-vrouwen doen het dan maar liever niet, dat kiezen voor zichzelf.
Groetjes, Anna
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Bij het maken van die keuzes (waarbij we dan maar liever niet voor onszelf kiezen) komt bij mij ook veel 'controle' kijken. De laatste tijd ben ik me daar erg van bewust. Liever nog de controle over de situatie of over mezelf behouden, m.a.g. een keuze doen die ik niet echt wilde maken, dan die controle loslaten (en vertrouwen hebben).
Maar hoe meer bewust van alles, hoe meer keuze je lijkt te hebben in alles.
Beetje vaag maar het is TE privé om er over op het open forum te schrijven. Dus ga ik dat proberen uit te leggen op het besloten forum.
Ik ben echt benieuwd naar het boek.
Liefs,
Daantje
ik heb het boek nu ook....
ik moet zeggen dat sommige zaken me wel aanspreken maar veel ook niet.
ik vind het 'n vrij oppervlakkig amerikaans sfeertje.
de foto op de cover stoot me zelfs af; zo'n glad onpersoonlijk gezicht. daar zit al veel plastische chirurgie in....blijkbaar was ze niet gelukkig met haar rimpeltjes etc. er straalt geen warmte af.
maar het leest idd makkelijk weg.
grote letters en waarschijnlijk door een professioneel iemand zo herschreven dat het voor het grote publiek lekker wegleest.
ik ga het wel uitlezen...op ameland
ik moet zeggen dat sommige zaken me wel aanspreken maar veel ook niet.
ik vind het 'n vrij oppervlakkig amerikaans sfeertje.
de foto op de cover stoot me zelfs af; zo'n glad onpersoonlijk gezicht. daar zit al veel plastische chirurgie in....blijkbaar was ze niet gelukkig met haar rimpeltjes etc. er straalt geen warmte af.
maar het leest idd makkelijk weg.
grote letters en waarschijnlijk door een professioneel iemand zo herschreven dat het voor het grote publiek lekker wegleest.
ik ga het wel uitlezen...op ameland
Zelfs een weg van duizend mijl begint met een enkele stap
Hallo Riekje,
Is dat niet een beetje een vooroordeel van je? Waarom zou een vrouw van in de vijftig met een mooie gladde huid per se plastische chirurgie hebben moeten ondergaan? Voor zover ik weet is dit bij haar niet het geval, en is het ook niet echt iets voor haar. Maar dat weet ik niet zeker. Ik heb bij haar het gevoel dat ze veel innerlijke schoonheid heeft die naar buiten straalt. Haar enorme liefdevolle toewijding (voor de dingen waar ze zich voor inzet) en levenslust. Het voelt voor mij helemaal niet oppervlakkig, integendeel. Maar ja, iedereen kijkt natuurlijk weer anders naar dit soort dingen, naar andere mensen, boeken, films, iedereen haalt er weer iets anders uit voor zichzelf, en dat is ook goed. Bedankt in elk geval voor je reactie.
Groetjes, Anna
Is dat niet een beetje een vooroordeel van je? Waarom zou een vrouw van in de vijftig met een mooie gladde huid per se plastische chirurgie hebben moeten ondergaan? Voor zover ik weet is dit bij haar niet het geval, en is het ook niet echt iets voor haar. Maar dat weet ik niet zeker. Ik heb bij haar het gevoel dat ze veel innerlijke schoonheid heeft die naar buiten straalt. Haar enorme liefdevolle toewijding (voor de dingen waar ze zich voor inzet) en levenslust. Het voelt voor mij helemaal niet oppervlakkig, integendeel. Maar ja, iedereen kijkt natuurlijk weer anders naar dit soort dingen, naar andere mensen, boeken, films, iedereen haalt er weer iets anders uit voor zichzelf, en dat is ook goed. Bedankt in elk geval voor je reactie.
Groetjes, Anna
Ik wil vertellen waarom ik denk dat dit een belangrijk boek is (of kan zijn) voor Norwood-vrouwen. Robin en Phil McGraw zijn beiden opgegroeid met een alcoholistische vader en in armoede. Maar Robin zegt wel dat ze wist dat er heel veel van haar gehouden werd, en ze kreeg een basisgevoel mee van heel waardevol en belangrijk te zijn. In die zin zie ik een verschil met 'Norwood-vrouwen'. De meeste Norwood-vrouwen waar ik contact mee heb en heb gehad (en ikzelf) hebben uit hun jeugd een basisgevoel meegekregen van 'ik ben niet belangrijk, niet waardevol', 'mijn gevoel doet er niet toe', 'ik besta niet', 'ik ben niet oké' enz. en zoeken dan partners uit die dit gevoel bevestigen. Robin heeft iemand uitgekozen (en dit heeft ze heel bewust gedaan, terwijl het proces van kiezen bij Norwood-vrouwen op onbewust niveau gebeurt) die haar gevoel van 'ik ben heel waardevol en belangrijk' bevestigt. Je zoekt iemand (onbewust) uit die aansluit en past bij je basisgevoel dat je van binnen over jezelf hebt. Als dat positief is, maar ook als het negatief is.
In dit boek kun je lezen wat het effect kan zijn van zo'n positief basisgevoel op een relatie. Robin en Phil vullen hun relatie in en geven er vorm aan op een krachtige actieve positieve manier, zoals Norwood-vrouwen dat niet kunnen. Wij Norwood-vrouwen dragen van binnen veel pijn (en woede) met ons mee uit onze kindertijd, en we hebben een basisgevoel van 'ik ben niet oké', 'ik ben niet belangrijk', 'mijn gevoelens zijn niet belangrijk, doen er niet toe', en deze minderwaardigheidsgevoelens en de pijn en woede van vroeger (van de momenten dat we ons emotioneel in de steek gelaten voelden) kunnen ieder moment in allerlei situatie getriggerd worden (wat ook steeds gebeurt). Dus we kiezen een partner die de pijnlijke gevoelens van vroeger triggert en we reageren op die pijn met strijd en ruzie en de hoop dat hij zal veranderen. Dit negatieve basisgevoel geeft dus een totaal ander resultaat. Wij moeten eerst een heel proces doorgaan en allerlei vaardigheden leren om op een positieve manier een relatie te kunnen aangaan en vormgeven. We moeten leren onze 'triggers' te herkennen, dus als iemand iets zegt of doet wat die pijn van vroeger naar boven haalt, dat je die pijn herkent als pijn van vroeger, we moeten leren met pijnlijke emoties om te gaan, ze leren verdragen (geen afleiding of verdoving zoeken in welke vorm dan ook) en verwerken, en onze traumatische ervaringen van onze kindertijd verwerken, leren verantwoordelijkheid te nemen voor die gevoelens en er op een positieve manier over communiceren (niet op een verwijtende manier).
Als je deze dingen leert ben je beter in staat op een positieve manier een relatie aan te gaan en vorm te geven. En je bent ook beter in staat om iemand als partner uit te kiezen die zelf ook op een verantwoordelijke en positieve manier met gevoelens omgaat, met zijn eigen gevoelens en die van anderen, want deze twee gaan gelijk op, gaan samen.
Ik denk dat het belangrijk is om je een voorstelling te kunnen maken van hoe een opbouwende bevredigende relatie eruit zou kunnen zien. Ik merk dat Norwood-vrouwen daar geen idee van hebben, of denken dat het niet bestaat, of heel onrealistische ideeën en/of verwachtingen hebben. En ik denk dat het, om in de toekomst een gezonde opbouwende relatie te kunnen hebben, belangrijk is om er een realistisch beeld van te hebben en daarnaar toe te kunnen werken. Dus die dingen te leren die daarvoor nodig zijn.
Anna
In dit boek kun je lezen wat het effect kan zijn van zo'n positief basisgevoel op een relatie. Robin en Phil vullen hun relatie in en geven er vorm aan op een krachtige actieve positieve manier, zoals Norwood-vrouwen dat niet kunnen. Wij Norwood-vrouwen dragen van binnen veel pijn (en woede) met ons mee uit onze kindertijd, en we hebben een basisgevoel van 'ik ben niet oké', 'ik ben niet belangrijk', 'mijn gevoelens zijn niet belangrijk, doen er niet toe', en deze minderwaardigheidsgevoelens en de pijn en woede van vroeger (van de momenten dat we ons emotioneel in de steek gelaten voelden) kunnen ieder moment in allerlei situatie getriggerd worden (wat ook steeds gebeurt). Dus we kiezen een partner die de pijnlijke gevoelens van vroeger triggert en we reageren op die pijn met strijd en ruzie en de hoop dat hij zal veranderen. Dit negatieve basisgevoel geeft dus een totaal ander resultaat. Wij moeten eerst een heel proces doorgaan en allerlei vaardigheden leren om op een positieve manier een relatie te kunnen aangaan en vormgeven. We moeten leren onze 'triggers' te herkennen, dus als iemand iets zegt of doet wat die pijn van vroeger naar boven haalt, dat je die pijn herkent als pijn van vroeger, we moeten leren met pijnlijke emoties om te gaan, ze leren verdragen (geen afleiding of verdoving zoeken in welke vorm dan ook) en verwerken, en onze traumatische ervaringen van onze kindertijd verwerken, leren verantwoordelijkheid te nemen voor die gevoelens en er op een positieve manier over communiceren (niet op een verwijtende manier).
Als je deze dingen leert ben je beter in staat op een positieve manier een relatie aan te gaan en vorm te geven. En je bent ook beter in staat om iemand als partner uit te kiezen die zelf ook op een verantwoordelijke en positieve manier met gevoelens omgaat, met zijn eigen gevoelens en die van anderen, want deze twee gaan gelijk op, gaan samen.
Ik denk dat het belangrijk is om je een voorstelling te kunnen maken van hoe een opbouwende bevredigende relatie eruit zou kunnen zien. Ik merk dat Norwood-vrouwen daar geen idee van hebben, of denken dat het niet bestaat, of heel onrealistische ideeën en/of verwachtingen hebben. En ik denk dat het, om in de toekomst een gezonde opbouwende relatie te kunnen hebben, belangrijk is om er een realistisch beeld van te hebben en daarnaar toe te kunnen werken. Dus die dingen te leren die daarvoor nodig zijn.
Anna
tja anna...je hebt gelijk, ik weet het niet, van haar uiterlijk. Het is een aanname...gebaseerd mijn gevoel bij die foto.
wel heb ik een zus die al 20 jaar in Amerika woont...en ik weet wel dat het daar erg veel gebeurt en er gewoon bijhoort, net zoals je je benen gaat scheren in de puberteit. Maar dan alleen de groep met geld...de armen die er ook veel zijn, kunnen het zich niet veroorloven.
enfin...ik ben het aan het uitlezen, en er staan zeker inspirerende stukjes in.
wel heb ik een zus die al 20 jaar in Amerika woont...en ik weet wel dat het daar erg veel gebeurt en er gewoon bijhoort, net zoals je je benen gaat scheren in de puberteit. Maar dan alleen de groep met geld...de armen die er ook veel zijn, kunnen het zich niet veroorloven.
enfin...ik ben het aan het uitlezen, en er staan zeker inspirerende stukjes in.
Zelfs een weg van duizend mijl begint met een enkele stap
Riekje, ik denk dat je moet uitkijken met dit soort aannames. Ook dat haar boek wel herschreven zal zijn door een ander. Ik heb haar meer dan eens horen vertellen dat ze dit boek helemaal uit haar hart heeft geschreven en dat ze er heel trots op is (natuurlijk worden boeken gecorrigeerd en geredigeerd voor ze worden uitgegeven, maar dat is wat anders dan 'herschrijven'). Als ik dit boek had geschreven en ik zou deze aannames van jou lezen dan zou mij dat pijn doen.
Ik zie dat patroon wel vaker bij Norwood-vrouwen en ook andere mensen. Mensen die dingen van tevoren al negatief invullen over andere mensen, of kritiek geven nog voordat ze weten of het wel waar is. Dit is volgens mij een patroon dat je ontwikkelt in je jeugd om jezelf staande te houden in een ongezonde/pijnlijke leefsituatie waarin je minderwaardigheidsgevoelens ontwikkelt. Andere mensen op een kritiek-manier bekijken, negatieve dingen invullen, dat zijn manieren om de pijn van vroeger en van je onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens niet te hoeven voelen. Ik had dat zelf ook en ik zie het in mijn hele familie. Het is iets waar je jezelf en je eigen ontwikkeling schade mee doet, omdat het helemaal niet helpt tegen minderwaardigheidgevoelens, bovendien heb je daardoor een verdraaid beeld van de werkelijkheid (van mensen), en dat is iets wat het opbouwen van gezonde respectvolle relaties met mensen in de weg staat.
Groetjes, Anna
Ik zie dat patroon wel vaker bij Norwood-vrouwen en ook andere mensen. Mensen die dingen van tevoren al negatief invullen over andere mensen, of kritiek geven nog voordat ze weten of het wel waar is. Dit is volgens mij een patroon dat je ontwikkelt in je jeugd om jezelf staande te houden in een ongezonde/pijnlijke leefsituatie waarin je minderwaardigheidsgevoelens ontwikkelt. Andere mensen op een kritiek-manier bekijken, negatieve dingen invullen, dat zijn manieren om de pijn van vroeger en van je onzekerheid en minderwaardigheidsgevoelens niet te hoeven voelen. Ik had dat zelf ook en ik zie het in mijn hele familie. Het is iets waar je jezelf en je eigen ontwikkeling schade mee doet, omdat het helemaal niet helpt tegen minderwaardigheidgevoelens, bovendien heb je daardoor een verdraaid beeld van de werkelijkheid (van mensen), en dat is iets wat het opbouwen van gezonde respectvolle relaties met mensen in de weg staat.
Groetjes, Anna
Hmmmmm, ik betrapte mezelf op ongeveer dezelfde vooroordelen als hierboven geschreven staan. Ik betrapte mezelf op een negatief kritische houding ten opzichte van dr Phill en zijn vrouw als ik naar de shows kijk.
Toen ik de boekbespreking van Anna hierboven las, werd ik me hiervan bewust. En ik dacht, ik zal mijn mening moeten gaan herzien. Niet zo netjes dat ik zomaar dingen aanneem! Ik was er van uitgegaan dat alles bij die twee van een leien dakje was gegaan. Maar blijkbaar hebben ze er gewoon hard voor gewerkt, als ieder ander....
Misschien ga ik het boek wel een keer lezen.
Toen ik de boekbespreking van Anna hierboven las, werd ik me hiervan bewust. En ik dacht, ik zal mijn mening moeten gaan herzien. Niet zo netjes dat ik zomaar dingen aanneem! Ik was er van uitgegaan dat alles bij die twee van een leien dakje was gegaan. Maar blijkbaar hebben ze er gewoon hard voor gewerkt, als ieder ander....
Misschien ga ik het boek wel een keer lezen.